Читать «Олівер Твіст» онлайн - страница 278

РАЗДЗЕЛ LІІІ

і апоші

Расказ пра лёс герояў гэтай аповесці амаль скончаны. Тое апошняе, што засталося расказаць іх біёграфу, памесціцца ў некалькіх словах.

Не прайшло і трох месяцаў, як Роз Флэмінг і Гары Мэйлі пабраліся шлюбам, — павянчаліся ў вясковай царкве, дзе з гэтага часу пачыналася праца маладога святара; у той самы дзень яны сталі ўладальнікамі свайго новага шчаслівага дома.

Місіс Мэйлі пачала жыць у свайго сына і нявесткі, каб у дні, якія ёй засталіся, радавацца той асалодзе, якую могуць даць чалавеку ўзрост і годнасць, — сузіранню шчасця тых, каму бесперапынна дарыліся найцёплыя пачуцці і найпяшчотныя клопаты варта пражытага жыцця.

У выніку грунтоўнага і бесстаронняга даследавання высветлілася, што калі рэшту прамантачанага багацця, якое заставалася ва ўладанні Манкса (і якое не павялічылася ні ў яго руках, ні ў руках яго маці), пароўну падзяліць паміж Манк-сам і Оліверам, то кожны атрымае крыху больш за тры тысячы фунтаў. Згодна з бацькоўскім тастаментам, Олівер меў права на ўсю спадчыну, але містэр Браўнлоў, не хочучы пазбавіць старэйшага сына магчымасці пакінуць распуснае жыццё, распачаць сумленную кар’еру, прапанаваў такі падзел маёмасці, і яго малады выхаванец на гэта з радасцю пагадзіўся.

Манкс, які ўсё яшчэ захоўваў гэтае сваё прыдуманае імя, з’ехаў са сваёй доляй у аддаленую частку Новага Свету, дзе неўзабаве марна растраціў усё і зноў вярнуўся да ранейшага жыцця, за нейкае махлярства трапіў у турму, доўга там прасядзеў, быў разбіты прыступам сваёй старой хваробы і памёр у вязніцы. Гэтаксама далёка ад радзімы памерлі ўсе галоўныя ўдзельнікі банды ягонага сябра Фэджына.

Містэр Браўнлоў усынавіў Олівера. Ён асеў з Оліверам і эканомкай на сталае жыццё за нейкую мілю ад прыходскага дома, дзе жылі яго добрыя сябры, і выканаў адзінаежаданне гарачага і шчырага сэрца Олівера, якое засталося яшчэ не выкананым: паяднаў маленькую грамаду, і тая зажыла жыццём, блізкім да таго ідэальна шчаслівага, якое толькі магчыма ў нашым пераменлівым свеце.

Неўзабаве пасля вяселля маладых людзей шляхетны доктар вярнуўся ў Чэрсі, дзе, пазбаўлены ўзаемінаў са сваімі старымі сябрамі, ён мог бы захандрыць, каб быў схільны да гэтага з-за свайго тэмпераменту, і мог бы стаць старым буркатуном, калі б ведаў як. Два ці тры месяцы ён абмяжоўваўся намёкамі, што баіцца, ці не пашкодзіць мясцовы клімат яго здароўю, потым упэўніўся, што месца гэтае перастала быць для яго тым, чым было раней, і перадаў сваю практыку памочніку, пасяліўся ў халасцяцкім асабняку на выселках ля вёскі, дзе яго малады сябра быў святаром, і адразу ж выздаравеў. Тут ён пачаў займацца садаводствам, пасадкай дрэваў, рыбалоўствам, сталярствам, а таксама многімі іншымі справамі накшталт гэтых, і ўсё гэта з характэрным імпэтам, і ў кожнай справе ён стаў адным з найбольшых аўтарытэтаў ва ўсёй акрузе.

Перад сваім пераездам яму ўдалося наладзіць моцныя сяброўскія сувязі з містэрам Грымуігам; з боку апошняга ў гэтае сяброўства ўкладвалася шмат сардэчнасці. Ён наведвае містэра Лосбэрна вельмі шмат разоў на год. З нагоды чарговага наведвання містэр Грымуіг садзіць дрэвы, ловіць рыбу і сталярнічае з вялікай ахвотай, прычым робіць гэта так, як можа толькі ён адзін, і заўсёды настойліва сцвярджае, што яго спосаб найлепшы. Па нядзелях ён ніколі не прамінае пакрытыкаваць у размове са святаром яго набажэнства, потым зусім канфідэнцыйна інфармуе містэра Лосбэрна, што лічыць набажэнства выдатным, але не лічыць патрэбным гаварыць пра гэта. Сталым і вельмі любімым жартам містэра Браўнлоў стала тое, што ён падсмейваецца з колішняга прароцтва містэра Грымуіга адносна Олівера і нагадвае яму пра тую ноч, калі яны сядзелі ля стала, паклаўшы перад сабою гадзіннік, ды чакалі вяртання Олівера. Аднак містэр Грымуіг запэўнівае, што па сутнасці ён меў рацыю, і даказвае гэта рэмаркаю, што Олівер у рэшце рэшт насамрэч не прыйшоў. Гэта заўсёды выклікае ў яго самога смех і падымае яго настрой.