Дні за днямі, гады за гадамі плятуцца… Ўжо збываюцца бацькавы словы:Ад рукі сына першага вісельні гнуцца, Ў зямлю йдуць маладыя галовы.Захапіў яго похмур лядачны, крывавы, Жалязянымі клешчамі сьціснуў;Дзе ні ступіць — згібаюцца краскі і травы, I пракляцьце шуміць бескарысна.Ён і рад і ня рад, а пуцьця меней штодзень На тэй выбранай сьцежцы, і ные;Ўжо адны ў вочы кідаюць — здраднік, звыродзень, На пагібель, на звод шлюць другія.Не зыходзіць са шляху свайго і другі сын — Чуць ня йдзе сьледам першага брата:Ўжо на згубу зь зямлёю і з хатай запісан, I ўсё ж долі завідуе ката.Засядаць, панаваць на хватаным багацьці Не кідае за дзьверы надзеі,Хоць мінула даўно яго сьвята па сьвяце, Хоць пасад свой на выдмах разьвеяў.Загубіў сваю скуру, чужая ж ня цешыць Абадранай душы ў павуціне;Проць сваіх, проць чужых крывадушыць і грэшыць, I так вязьне, як камень у ціне.Трэйці, смоўжам прыліпшы да трэйцяй пуціны, Чэзьне чэрвем на службе ў напасьці:Уздыхае, чакае збаўленчай дзяніны, Не дае, што ня мае, раскрасьці,З кволых ніў палыны быццам зводзіць, ня зводзіць, Часам косьці зачэпіць нарогам;Дома дрэме, сьціскаецца стульна, як злодзей; Б'е падданчы паклон за парогам.А сваяк і чужак строіць петлі і сеці, Аплятае ўсё віднае ночай;Зварухнуцца ня сьмее ў заплесьнеўшай клеці; На браточкаў зубамі скрыгоча.Так расьце нездавольства ў сыноў чарадзея — Ў іх саміх і на іх, на ўсім сьвеце;З ходу-выхаду выйсьці адна ў іх надзея: Каб саміх адалеці і сьвет адалеці.
