Вучыся, нябожа, вучэньне паможаЗмагацца зь нядоляй, зь няволяй…Што мучыць сягоньня, што думкі трывожа, —Зьбяжыць і ня прыйдзе ніколі.Жаль згіне, як мара; ня будзеш няздарай,Нідзе і ні ў чым не заблудзіш;Ты праўду ў няпраўдзе, як сонца між хмараў,Спазнаеш, раз цёмен ня будзеш.Такая прынука, як труд і навука,Ці ж можа нам сіл не дадаці?З такімі сябрамі, знай, будзе ня штукаI гора сваё зваяваці.Паўнейшай адрынка, сыцейшай скацінка,Ой, будзе — а толькі вазьміся!..I знойдзецца ў працы аддыхі часінка,I ў крыўду ўрагом не дасіся.Крыўдзіцеляў зможаш, сьлед вечны праложышI к долі, і к волі, і к славе…Адно ты прачніся, вучыся, як можаш,Ці дома, ці на школьнай лаве.Ўсе людзі значэньне пазналі вучэньня,Адзін толькі ты ані дбаеш!Цямней, беларусе, ад ночкі асеньняй,I шчасьце ж такое ты маеш…
У вучылішчэ
Клумак з кніжкамі пад пахай,Думак поўна галава, —Там у школу даўным шляхамСыпе сельская дзятва.Гурмам сыпе да навукі, —Знаць ахвоту, ўвагу знаць:Як жа, трэба знаньня штукіСходаць, скеміць, пераняць!Буквы з памяці той клеце,Той «таблічку» ў нос бурчыць;Адным словам, яшчэ дзеці,Адным словам, трэба ўчыць!
Янінцэ Паўловіч
Для Янінкі, для цёзкі, Шлю паклон шчыры зь вёскі:Жычу весела расьці, ўсе навукі перайсьці, I шчасьліва, і ахвотна, Ды бяз сумнасьці маркотнай Песьні пець І ляцець Па-над борам К сонцу, к зорам,З вольнай думкай па-над гаем,Па-над нашым бедным краем…
*
Для Янінкі, для цёзкі, Шлю паклон шчыры зь вёскі:Жычу, посьле ўсіх навук без прынукі і дакук, Жыці з мужам, а багатым, Каб была век доля сьвятам, Добра жыць І любіць Дружку дружка, Як пяюшка — Птушка птушку, што век звонка Славіць нашую старонку І са мною для цёзкі Шле паклон шчыры зь вёскі!..
