Важна рэй Ігнат Буйніцкі Ў танцах нашых водзіць,Аж здаецца — усё чыста Хадыром зь ім ходзіць.Калі пусьціцца скакаці, — Ажна сэрца скача;Лепшых танцаў і ўвесь Піцер Бадай што ня бачыў.Ці «Мяцеліца», ці «Юрка», «Мельнік», ці «Антошка», —Ўсё ў яго сыходзіць гладка, Не змыліць ні трошка.Пад дуду і пад цымбалы Топне, прысьпявае…Сьцеражыцеся, ўсе людзі: Беларус гуляе!Не ўнімайся ж і скачы нам, Покі сілы хваціць,Мо' пачнуць і думкі нашы Весялей скакаці!
Памяці Тараса Шаўчэнкі
25 лютага 1909 г.
Сягоньня на Ўкрайне вялікае сьвята: Ў дзень гэты радзіўся тварэц «Кабзара».На ўсіх і павага, і стройныя шаты, I песьні ня моўкнуць свайго песьняра.Праслаўнаму бацьку ўкраінскай свабоды Паклон б'е разбуджана ўся старана,Талкуюць аб гэтым Дняпровыя воды, I думае думу стэпоў цішына.Пясьняр кабзарысты нікім не забыты, Як жыў дзеля песьні, так зь песьняй ня ўмёр;Здабыў сабе славу ня з мармурнай пліты, А з слоў, што ня крыша ні век, ні тапор.Сын беднай сямейкі, нядужы рукамі, Штыхам і гарматам ён пострахам быў;Кавалі яго, як зьвяра, ланцугамі I кідалі ў лёхі, каб згінуў, ня жыў.Сьляпні! Ім і думкі адбеглі з трывогі, Што людзі — як ён — і ў магілах ня мруць,Што можна зьвязаць толькі рукі і ногі, А вольныя думы — хто важыўся скуць?!Бываюць упадкі — люд стогне балесьне; Пясьняр паявіўся, і ўцехі зьвіняць;Пясьняр умірае… а песьня?.. а песьня?.. Эх! каменю толькі ня дана паняць!Жыве гэта песьня, як віхар клакоча, Над лесам магілішч, над цьмою бяжыць,Зрывае запоры і брамы ламоча, I крыўда нямее, і змога дрыжыць.Калісь воклік песьні і сьвет нам адмене, Адслоне другія пуціны жыцьця,Шчасьлівасьці яснай узойдуць праменьні, Аквеціцца доляю лепшай зямля.Дык дай жа чэсьць песьні на Ўкрайне! За Ўкрайнай Той кожны, хто праўды ня здрадзіў жывой;І ўспомніце «бацьку», што пеў незвычайна, Што славе ўкраінскай служыў ўсёй душой.О, слаўны ўкраінча, сын верны народу! Ты роднага слова ў сабе не глушыў,Цярпеў і вучыў, як цярпець у нягодах, Аж люд твой паняў, чаго ты яго ўчыў.На поўдзень, на поўнач, на ўсход, захад сонца, На кобзах людскіх душ твой грае «Кабзар»,У хатцы, ў падвале, ў цямніцы, ў карчомцы Калоціш ты сэрцы, як звонам званар.I к нам тваё слоўца ня раз далятала; Мы слухалі ўцешна, што бае сусед.Цяпер жа нясём ліст к вянку тваёй хвалы, Прымі, брат, і наш беларускі прывет!
