Пад навалай крыўдаў многія сталецьціМы нясьлі пакорна лямку беспрасьвецьця.Мы нясьлі — ўсё ныла, гінула памалу,Аж ня нашай наша Бацькаўшчына стала.Не для нас сасонкі нашы зашумелі,Не для нас пасевы нашы зарунелі;Адно ты нам, слова, засталося верным,Каб вясьці з упадку к радасьцям нязьмерным.
*
Каб вясьці нас, як мы век свайго сумленьняНе заклеймавалі помстай, зьніштажэньнем, —Мы калі ўміралі, то ішлі на мукуДля чужой карысьці, пад чужой прынукай.Сеючы ж і дома, і за домам косьці, —Дзе нас гналі нашы леташнія госьці, —Як у пушчы цёмнай, зьбіліся з дарогіI здарма чакалі ад людзей падмогі…
*
Ўсё спаганяць людзі, покі ноч шалее,Вырвуць веру ў шчасьце, веру і надзею,Ды таго ня вырвуць, што напела маціНочкай над калыскай роднаму дзіцяці.Ой, ня вырваць з сэрца цябе, наша слова,Ой, ня ўзяць ніякім сховам ды аковам,Як бяруць матулю у малой дзяціны,Як бяруць у бацькі апошняга сына!
*
Ты зжылося з намі, бацькаўскае слоўца,Як бы корань з дрэвам, як бы зь небам сонца;Дзеліш з намі вечна ўсё, што з намі ходзеУ благой і добрай мачысе-прыгодзе.I мы самі нават мо' не спазнавалі,Як у думках нашых цябе гадавалі,Як цябе хавалі ў шчасьці і няшчасьціАд напраснай злосьці, ад людской напасьці.
*
Ты ў жыцьці вяло нас з хвалай і няхвалай;Быў час — свае правы чужым дыктавала;І цяпер хто зводна над табой сьмяецца, —Гэта або вецер, што ў платах трасецца,Або той сьмяецца, хто ня знаў ніколіЧалавечых думак, чалавечай долі, —Хто ў грудзях гадуе злосна, непрытворнаЗамест сэрца — камень, мест душы — дым чорны.
*
Як жыло ты з намі — будзеш вечна жыці,Грамадой мільёнаў зь сьветам гаманіці…З попелу мінуўшых дзён сьляпых, крывавыхВесела узойдзе рунь сьвятлянай славы,I радзімым словам рукой мазалістайБеларус упіша на старонцы чыстайКнігі ўсіх народаў важна, ў непрымусеСумную аповесьць роднай Беларусі.
