Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 58

— Даганю! — чулася ззаду пагрозлівае. — Не ўцячэш ад мяне, шчанюк!

«Дзе ж тваё школьнае першынство па бегу на стометроўку? Чаму так падубянелі ногі? — у думках пытаў у сябе Мікола. — Ад касьбы ці ад страху? Узяць стометроўку! І яшчэ адну… выбегчы б толькі з лесу…»

Ён адчуваў, як бухала ў скронях, як калацілася сэрца: «Вось жа не дагоніць ён мяне, крываногі… Я зараз пабягу ў лес па любой сцяжыне, каб толькі Гэлька ўцякла…»

Раптам ён адчуў небывалую лёгкасць, прайшла першая скаванасць, у ногі ўдарыла гарачынь. Ах, як добра, што ён скінуў намоклыя штаны! У іх-то пэўна ж не ўцёк бы ад Зыгмуся. А то вось настала другое дыханне… «Так, гэта другое дыханне! — радасна падумаў Мікола. — Цяпер-то ён мяне не дагоніць!» А можа, ужо і не гоніцца за ім ніхто? Яшчэ раз азірнуўся — гоніцца, гад, і амаль не адстае.

— А-а, разведчыкі! От я вас! — здаецца, пачулася над самай галавой. І тут ён, даўшы добрага кругаля па лесе, нечакана выскачыў на луг. Ужо далёкай кропкай каля самай вёскі віднеецца Гэлька. «Але ж і яна хутка бегае! — падумаў Мікола, кіруючыся проста да вёскі.— А там, каля куста, хто гэта бялеецца? Ды гэта ж Сняжок! Адзін ходзіць… І не спутаны, бо пярэднія ногі ву-унь як расставіў…»

Доўга не разважаючы, Мікола ўклаў два пальцы ў рот і залівіста свіснуў — толькі гулкі пошчак пакаціўся па лузе. На сэрца набегла радасная хваля — ці ўспомніць конь яго навуку, ці адгукнецца? І дзіва! Было бачна, як конь узняў галаву, заржаў у адказ, нібы даўшы гэтым знаць, што зразумеў небяспеку, і з месца ўзяў галопам.

«Яшчэ трошкі… Яшчэ стометроўку…» Ён адчуваў, што сілы зноў пакідаюць яго. І камень, які гэпнуў недзе ззаду, сведчыў пра тое, што заядлы Зыгмусь яшчэ гоніцца…

Конь падляцеў у той момант, калі, здавалася, бегчы Мікола ўжо не мог. Ён тузануў Сняжка за грыву, а той пакорліва сагнуў галаву, як тады, у балотцы. І вось ён ужо на спіне!

— Но-о, Сняжок! — паддаў пад гарачыя бакі пяткамі.— Но-о, даражэнькі…

Ды конь і так ужо нёс яго ў кірунку вёскі…

— У-у-у, шчанюк! — пачулася хрыплае ззаду. Мікола азірнуўся і ўбачыў, што Зыгмусь, распластаўшыся, нерухома ляжыць на мурагу. Ён, відаць, таксама страціў апошнія сілы, і хоць да лесу далекавата, заставацца тут яму небяспечна — не спяшаецца ўцячы, схавацца…

«Выручыў… Сняжок выручыў. У таго бандыта болей сіл, ён мог і дагнаць», — падумалася Міколу. Ён ляцеў, як на крылах. І прыгадаўся сон: «…Плыў па вадзе… Мама казала, што сніць ваду — мець бяду…

Так, гэта была бяда для мяне. І для Гэлькі… А цяпер вось птушкай у паветры лячу. Добра, што Сняжок так далёка адышоўся ад вёскі, амаль да самага лесу…» Дагнаў Гэльку ўжо зусім каля платоў.