Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 44

— Не тое гаворыш… Людзей ён набірае.

— У банду?! — Панас рэзка крутнуў галавою. — Не! Раней не хадзіў да Скуратовіча, а цяпер і падаўну не пайду. Поняў? І не агітуй…

— А ты толькі згоду дай. Ён ужо аднаго завербаваў, абяцаў добрую плату. Ды мы з табою — ужо трое. Патрэбуем грошыкі наперад, ён скарбонку сваю адкапае, а мы яго тут…

— Поняў,— кіўнуў кудлатай галавою Панас.

— Тады прыходзь заўтра, як звечарэе, у Мокры Лог. А гэта… — ён пакорпаўся ў бакавой кішэні пінжака і дастаў адтуль залаты кішэнны гадзіннік на важкім сярэбраным ланцужку. — Гэта задатак табе.

— Чаму так гарыць? Не люблю я пачынаць справу ў панядзелак… — беручы той задатак асцярожненька, бы ён быў са шкла, гаварыў Панас.

— Куй жалеза, пакуль гарачае… Гэта ж табе не краму абабраць! — адказаў на заўвагу Ігнат і пільна паглядзеў на Панаса. Ніводная жылка не здрыганулася на яго шэрым, пабітым воспінамі тварымасцы. Схаваўшы гадзіннік у кішэню штаноў, спытаў сваім хрыпатым голасам:

— Адкуль уведаў?

— Ад хаўруснікаў…

— Якіх? — каб упэўніцца, ці праўда гэта, спытаў Панас і ва ўпор зірнуў на субяседніка.

— Залатых, — намякаў Ігнат і паляпаў сабе па галаве. — Ведаеш такіх?

— З імі не быў і нічога не браў… От знайдзі ў мяне што! — павысіў голас Крывы Панас.

— Які ж гэта дурань дабро хавае дома… У мяне ты таксама дома нічога не знойдзеш…

— У цябе і дома свайго нямашака, поняў? Жывеш у калгаснай канторы, рахуеш там іхнія прыбыткі — эх-хе-хе-хе! — засмяяўся Панас. — Заробкі…

— А што… Па сёлетняму ўраджаю кіло па тры збажыны атрымаюць на працадзень. Ды бульбы — не менш як па сем…

— Хітры ты чалавек, Ігнат… Хітры і спрытны.

У бандзе быў — і як з гуся вада. У канторы працуеш… А муціць ваду не перастаеш…

— А хіба ты Скуратовічу не служыў? Хіба ў разведку на станцыю, як вайскоўцы прыехалі, не хадзіў? Га? Хто першы Скуратовічу тыя звесткі прынёс?

— Прымушаў ён мяне.

— Прымуша-аў! — махнуў рукою Ігнат. — Каб не быў такі крывабокі, то пайшоў бы з намі як міленькі… Як бачыш, і ты запэцканы, не чысценькі. Скажы от — дзе дабро хаваеш? Каму яго збываеш?

— Многае ведаць хочаш… Сваё дабро лічы! «Значыць, у самую кропку! Залатыя яго хаўруснікі па бандыцкіх налётах — факт. «Залатыя» — у іх і мянушка такая. Дык вось дзе вы аказаліся, галубчыкі-рабаўнікі, аж з-пад Слуцка сюды прыджгалі…» — падумаў Ігнат і ўстаў.

— Так і дамовіліся — збор заўтра ў Мокрым Лозе каля валуна. Без ніякіх цырымоній…

— Падумаю, ці вартая гульня, — дзеля прыліку паламаўся Крывы Панас.

— Вартая. Нам бы толькі скарб яго падзяліць, а там — каціся к чортавай мацеры.

— Добра, — глуха вымавіў Панас. — Чакайце.

І калі госць пайшоў, ён дастаў з кішэні гадзіннік, пстрыкнуў вечкам, прыклаў да вуха і нейкі час з задаволенай усмешкай слухаў звонкае ціканне.

— Я вам падзялю той скарб! — сказаў загадкава. Паклаў гадзіннік назад у кішэню, зайшоў у хату і неўзабаве зноў выйшаў, апрануты ў пінжак, пры шапцы-аблавушцы, якую насіў і зімою і летам. Заціснуў пад рэмень невялічкую сякерку — ён заўсёды браў яе з сабою, калі куды ішоў,— і пакіраваў на сцежку, якая вяла да рачулкі.