Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 35

— Вось бачыш, у якую гісторыю праз цябе мы ўліплі,— папракнуў сябра Мікола, калі яны перайшлі рэчку.

— Не толькі праз мяне: Ігнат засек нас яшчэ тады, калі сюды ішлі, каля рэчкі.

— Як засек?

— Чуў жа сам — мы сёння з вамі тут сустракаліся, — падрабляючыся пад грубы Ігнатаў голас, сказаў Алесь.

— Ага, хі-ітрушчы ён! — згадзіўся Мікола. — Вось і зразумей цяпер — каму ён служыць, нашым ці вашым…

— Ясна каму, калі ў Скуратовіча быў халуём…

— Так-то яно так, але…

— Ніякіх але… Бандыт ён!

— Пра яго ўсё нам раскажа Тупік, — нарэшце нібыта падвёў вынік гаворцы Мікола. — А цяпер пайшлі спаць, бо хутка пачне світаць…

Поўныя мноства супярэчлівых думак ад начных размоў, змораныя напружаным чаканнем і страхам, хлопцы заваліліся ў прыбудоўку на сена і адразу паснулі…

Складаная задача

Тупік ехаў на хутары з намерам распытаць у Мірона пра тых людзей, якія былі з Крывым Панасам, і заадно пагаварыць з хлопцамі, зрабіць тое, што задумаў: «узброіць» Зыгмуся, каб той сам папаўся са зброяй… Узяць самога Панаса цяпер нельга: яго хаўруснікі, чаго добрага, сапраўды папаляць хутары ды пазбягаюць, лаві пасля іх. Браць — дык усіх разам, і ў гэтым яму дапаможа Зыгмусь — рана ці позна, а бандзюкі згуртуюцца вакол яго, нездарма ж ён так настойліва шукае сабе хаўруснікаў. Ваўчка, гэтага хціўцу, жмота, ужо завербаваў, паабяцаўшы яму добрую плату. А чым жа будзе плаціць? Казаў — золатам. Няўжо і сапраўды ён ведае, дзе стары Гурэцкі схаваў сваё дабро? Па гэтай прычыне Зыгмуся таксама браць нельга, трэба выведаць усё, авалодаць скарбам, калі ён сапраўды існуе, і тады ўжо арыштаваць усіх. У гэтым яму паабяцалі дапамогу ў раёне.

Дзень выдаўся цёплы, пагодлівы. Белыя хмурынкі, здавалася, нерухома павіслі ў высокім паднябессі, і адтуль, з вышыні, ледзь чутна далятаў падобны на свіст крык арла-белахвосціка. Яны даўно, з незапамятнага часу, гняздзяцца ў Замашанскім лесе, які цягнецца ўздоўж ракі Бярозы на дзесяткі кіламетраў, у лесе, дзе побач са звонкімі барамі на ўзгорках суседнічаюць нізіны, зарослыя таўшчэзнымі, у тры абхваты, прыгажунямі елкамі. Глянеш угору на такую — сапраўды шапка валіцца: некаторыя вымахваюць вышэй самай гонкай выносістай сасны.

І хоць ведае Тупік, што ў Зыгмуся ніякай зброі няма, а страшнавата ўсё ж. Узіраецца ён у дарогу, глядзіць па баках, прыслухоўваецца — вусцішна. «Трэба будзе забраць Гэльку, — думаецца Кузьмічу, — небяспечна ўсё ж хадзіць ёй па гэтай дарозе, дзе самому, узброенаму, страшнавата…»

Нарэшце выехаў на поле, з правага боку якога адкрыліся могілкі. Тупік зірнуў у іх цёмную глыбіню і зноў аж уздрыгануўся, хапіўся за наган: яму здалося, што хтосьці мільгануў там, цень нейкі. Ага, вунь ён, той цень, схаваўся ў кустоўі і пазірае сюды, ні зварухнецца… То дзікая казуля, лясная прыгажуня. «Ваўкоў тут зімою аблажылі, аж шасцярых забілі,— прыгадалася Тупіку. — Забяру ўсё ж маю Гэлечку, як толькі яна па гэтай дарозе ходзіць! Дзяўчына ўсё ж… Ды і людзі гавораць, і сама яна апошнім часам нешта саромеецца падыходзіць да мяне… Распішамся ў сельсавеце — і ўсё!»