Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 31

Яшчэ ўспомнілася, як у самы крытычны момант гэты Ігнат схапіў Скуратовіча загрудкі і крыкнуў у твар: «Настася твая навяла на след, баба! З-за цябе гінем!»

Колькі ні думаў Зыгмусь, ніяк не мог дайсці да розуму — чаму гэта Ігната, які быў разам з ім у бандзе Скуратовіча, на волі, чаму яго не судзілі? Працуе сабе ў калгасе і нікога не баіцца. Казаў — змяніў прозвішча. А твар хіба зменіш? Можа ж нехта і пазнаць, ездзіў жа ён са Скуратовічам па вёсках. Тады, як судзілі Зыгмуся, Ігнат недзе знік, казалі, уцёк з-пад стражы. Дык чаго ж зноў сюды прыцёгся? Ці не за тым жа золатам? А можа, ён правакатар, гэты Ігнат? Можа, прадаўся на міласць новай улады і служыць ёй? Ой, колькі цяжкіх думак у Зыгмуся, колькі нявырашаных пытанняў!

— А што гэты Ваўчок — надзейны чалавек? — спытаў Зыгмусь, узняўшы аброслы худы твар.

— Жмот, — коратка кінуў Ігнат. — Я яму заўчора амаль цэлы вэнджаны кумпяк прыцёг, дык ён, жмінда, большую палову сабе пакінуў. Гэта мне, кажа, за тое, што маўчу, што нашу ў капліцу рознае рыззё ды ежу. Рызыкую… От і думай цяпера, як тут давяраць. Не заплоціш яму як след, то можа перакінуцца да таго, хто больш дасць… — Ігнат паглядзеў на Зыгмуся сумным позіркам. — Ты б не цягнуў, кінуў бы ўжо сабаку тую костку, якую абяцаў.

— Многа ён хоча! — зарагатаў, паказаўшы рэдкія жоўтыя ад махоркі зубы, той. — Золата яму пашкодзіць.

— А нам? За золата можна дастаць зброю. І я, здаецца, ведаю — дзе яе дастаць.

— Пакуль бацькава золата ў зямлі, вы, упэўнены, будзеце памагаць мне. І я сумняваюся, цо… — Ён усміхнуўся, паправіўся: — Што вы гэтак жа верна будзеце мне служыць тады, калі я тое золата дастану ды падзялю…

«Хітры, гад, кемлівы, — падумаў Ігнат. — Трэба будзе нацкаваць Ваўчка… Гуляць у жмуркі з гэтым Зыгмусем вельмі непрыемная і небяспечная рэч. Можа і пранюхаць — хто я на самай справе. Або наробіць яшчэ якой бяды, дык і я буду вінаваты, што не перасцярог… Адно ясна — да абрабаванага магазіна ён не мае ніякага дачынення».

— Мне асабіста яно не дужа патрэбна, тваё золата, — пазяхнуўшы, абыякава зазначыў Ігнат. — З золатам няцяжка і пагарэць. Мне людзі патрэбны, сіла…

— Няўжо ты яшчэ спадзяешся набраць надзейных людзей і стаць новым Скуратовічам? — у голасе Зыгмуся пачуліся насмешлівыя ноткі.

— Спадзяюся. Хоць не ў такім маштабе. Я ж цяпера жанаты, жыву побач з міліцыянерам. Ведаеш, як трэба вуха востра трымаць, ого!

— Ідыёт! — перапыніў яго Зыгмусь. — І што далей? Цяпер жа не дваццатыя гады, а трыццатыя. Ты хоць чытаеш газеты?

— Чытаю, дарэчы. І сабе для памяці, і людзям. Я ж цяпера лепшы вясковы агітатар…

— Тым больш смешна — навошта табе, як ты кажаш, сіла? Нас ужо трое: ты, я, Ваўчок. Гэтага для мяне хопіць. Трэба толькі не сядзець, а дзейнічаць.

— Што ты маеш на ўвазе?