Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 13

Николай Михайлович Водоносов

Падвод і праўда было дзве, яны прарыпелі амаль каля самай аборы і непадалёк заціхлі. У хлопцаў нават дух заняло: а што, калі гэта тыя, якіх шукае міліцыянер Тупік?

І раптам зусім знаёмы сіпаты голас:

— Вы тут пачакайце, а я, гэна самае, падыду на хутар, ці мала хто там можа быць…

Мікола адразу па голасу, па словах «гэна самае» пазнаў Крывога Панаса з Калінаўкі, бабыля. Жыў ён у хатцы на два акенцы, людзей цураўся, нічога не рабіў, хоць быў здаравенны дзяцюк, праўда, скасабочаны ў паясніцы, ад чаго адно плячо ў яго было як бы вышэй, а другое ніжэй, і галава, схіленая на левы бок, бы ляжала на вышэйшым плячы.

— Там Панас з нашай вёскі,— ціха сказаў Мікола і ледзь было ўжо не выйшаў паглядзець, чаго яны сюды прыехалі, але перадумаў.— Пачакаем трохі, пакуль Панас не вернецца…

Пачакаем! — ахвотна згадзіўся Алесь, які і вытыркнуцца з аборы баяўся.

Чакаць доўга не давялося, калёсы зноў зарыпелі і зніклі ў цемені. Можа, той Крывы падаў які сігнал, бо голасу чуваць не было.

Трохі счакаўшы, хлопцы высунуліся з аборы і са сваёй незвычайнай ношай моўчкі пакіравалі да млына. Калі ўдзень ім здавалася ўсё ясна і проста, то цяпер, у цемры, яны не ведалі, як і дзе схаваць знаходку. Сяк-так падсунулі вінтоўку пад нейкую дошку ў прыбудове, патроны высыпалі ў куце, прыкідалі іх гнілякамі — хто што намацаў, тое і кінуў. Пасля памылі ў рэчцы рукі і дамовіліся — скажуць дома, што ставілі на мянькоў шнуры. У іх і праўда былі шнуры — двухметровыя дратаванкі з самаробнымі кручкамі і гайкамі для грузу, каб кручкі з чарвякамі ляжалі на дне…

Мікола ўбачыў, што ў вялікай хаце, якая пуставала, цяпер стаяў стол з лавамі па баках. На адной з іх, ад акна, сядзелі гэтыя начныя госці, аж трое. Мірон з Міроніхай і яго маці сядзелі насупраць. Стаяў там і Пеця. На рагу стала гарэла аж тры парафінавыя свечкі. Усё здавалася дзіўным і нечаканым.

— Ага, у мяне цукерка, — як толькі хлопцы ўвайшлі, пахваліўся малы, паказваючы выкуцаную «падушачку».

— І гэтых — за стол! — тыцнуў на хлопцаў тлустым пальцам Панас. — Ты, Мі-ікола, р-разумны, ты адзін, гэна самае, памочнік у Мар'і… Поняў? Садзіся, еш і — ні гу-гу…

Хлопцаў угаворваць не трэба было, яны, лічы, ад паўдня ў роце не мелі ні крошкі, і таму накінуліся на прысмакі, якімі быў завалены стол, з воўчым апетытам. Ды і калі ж яны елі сапраўдную «гарадскую» кілбасу, селядцы, кансервы, пячэнне? Асабліва налягаў на ўсё Алесь. Ён, здавалася, нікога не чуў і не бачыў. А Мікола чуў, бачыў. Першае, што кінулася ў вочы, гэта сумны матчын твар. Яна сядзела за сталом, як пад прымусам, трымала ў руцэ кавалак хлеба з селядцом і ўпотай уздыхала.

Тады Мікола перавёў позірк на незнаёмых, маўклівых і хмурных людзей у нейкай незвычайнай апратцы — доўгія чорныя балахоны, з-пад якіх віднеліся споднія кашулі, надавалі ім выгляд манахаў. На нагах у іх былі чаравікі з абмоткамі, як у вайскоўцаў.

Новенькія шэрыя шапкі ляжалі на падаконніку, а галовы былі прыкрыты башлыкамі, з-пад якіх паблісквалі вочы.

«Хто яны такія? Адкуль у іх усё гэта? — сама сабою набегла думка. — І гарэлка магазінная. І цукеркі, пячэнне?»