Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 66

— Ясь! — усклікнула Алеся і — з усіх ног да яго.

Ясь, убачыўшы Алесю, узрадаваўся:

— А-а-а, перапёлачка!

Алеся не дабегла да Яся колькі крокаў, стала.

— Мы… Мы гусака забілі.

Ясь аж прысеў.

— Чыйго гусака?

— Янкавага. Мацей басалыком забіў. З першага разу ў галаву пацэліў. А Янка ваўчыцу забіў. Яна нас дамоў не пускала.

— Бач ты! Хто варон ловіць, а хто работу робіць. Моцна стукнуў?

— Ваўчыца аж перакруцілася.

— Як кілбаса на патэльні? — зарагатаў Ясь.

— Не верыш? — пакрыўдзілася Алеся.

— Веру. Свая сіла кожнаму міла. Усё?

— Не. Яшчэ Янка ў багну праваліўся.

— І ты яго выцягнула?

— З Мацеем.

— Усё?

— Не. Мы гусака знайшлі.

Ясь прытупнуў нагою, бы танцуючы.

— Яго ж Мацей забіў. З першага разу ў галаву пацэліў.

— Забіў. Гусака цётка з барадой ела. Засмажыла і ела.

— Усяго з'ела?

— Мы не бачылі. Мы з усіх ног прыпусціліся. Мацей, мабыць, адстаў. Мацея, мабыць, тая цётка з барадой схапіла.

— Хм, — хмыкнуў Ясь.

«І на гэты раз ён не паверыў,— падумаў Янка. — Ніводнаму слову не верыць. Няхай. Некалі паверыць. Цяпер трэба Мацея знайсці».

Ён збочыў на сцяжынку і — хутчэй, хутчэй.

— Куды ты? — крыкнуў Ясь.

Янка не азваўся. Крыўдна. Чаму не верыць? Мацея трэба ратаваць. Цётка з барадой з рук не выпусціць. Хлеб з'ела… Гусака з'ела…

Ясь дагнаў яго каля мастка.

— Пачакай.

І верабей зло мае. Янка не вытрываў, прарвалася крыўдаю.

— Табе Мацея не шкада. Ён не твой брат. Яго цётка з барадой на цяпельца кіне.

Ясь на ўсю моц гукнуў:

— Маце-ей!

— Тут я, — данеслася з-за кустоў.

Янку падумалася: з-пад зямлі, цётка з барадой, пярэварацень, пад зямлю зацягнула.

— Вылазь, калі тут, — усміхнуўшыся, сказаў Ясь.

У кустах затрашчала, і Мацей вылез, як гаворыцца, жывы і здаровы.

Алеся абняла яго за шыю.

— Мацей! Мацейка! І Янка абхапіў.

— Мацей! Мацей!

Як добра, што ён тут! Як добра, што не пад зямлёю! Як добра, што разам! Шчасце якое! Ясь адпіхнуў дружбакоў.

— Адыдзіцеся, збавіцелі. Дайце мне з ім пагаварыць. Ну, — звярнуўся Ясь да Мацея. — Цябе таксама цётка з барадой даганяла?

— Угу. Я спярша адстаў, бо за корч зачапіўся. Пасля падняўся. Бег, бег… У мяне сэрца калацілася, калацілася… Болей не мог. Забег за кусты і зваліўся. Упаў, ляжу, а вочы заплюшчваюцца, зямля плыве… Мяне сон-трава змарыла.

— Заснуў, адным словам, — сказаў Ясь.

— Сон-трава змарыла.

— І ваўчыцу забілі?

— Янка забіў.

— А ты не?

— Я гусака забіў.

— Забілі і ваўчыцу, і гусака… Прызналіся б, што гусака ліса ўкрала, не дагледзелі.

— Я праўду кажу… Ясь павярнуўся да Янкі.

— Дзе ваша ваўчыца ляжыць?

— Вунь там, — тыцнуў рукою Янка. — Дзе тры яліны стаяць, адна сухая. Паказаць?

— Сам знайду. Шкуру зніму. Хм, — хмыкнуў Ясь. — Шкуру…

— А нам куды?

— Цяпер дамоў. А заўтра… Заўтра ў Слонім еду, вас хачу ўзяць. Гойсаеце па лясах…

— І мяне возьмеш? — усклікнула Алеся.

— І цябе. Толькі дома пакуль нічога не кажыце. Сам скажу. Хто язык доўгі мае, таму дрэнна бывае, — прамовіў Ясь і, павярнуўшыся, пачыкільгаў па сцяжынцы.