Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 28
Алексей Николаевич Якимович
— Як… Як тая вялікая галава на тонкіх ножках трымаецца?
— Неяк трымаецца, — развяла рукамі Алеся. — Яшчэ ёсць упыр з зялёнымі, што твань, вачыма.
Янка зноў скалануўся. Здаецца, павярніся і ўбачыш вялікую галаву на тонкіх павучыных ножках. Здаецца, кінецца, учэпіцца за нагу вялізнымі, што ад грабель, зубамі.
«І чаму я не перапыніў іх? — пашкадаваў Янка. — Распусцілі языкі».
— Не прыйдуць васілевіцкія, — завёў Мацей.
— Са злосці так яны сказалі,— пагадзілася з ім Алеся.
«І яе дапякло. Таксама душа ў пятах, — скеміў Янка. — Трэба ўцякаць, бо памлеем ад страху».
Толькі хацеў даць каманду, як на мастку гулка: «Туп, туп, туп…»
— Чулі? — запытаў ён.
— Ыгы, — ыгыкнула Алеся.
— Гэта цётка з барадой, — затросся Мацей. — Уцякайма.
— Васілевіцкія. Пачакаем.
Янка мацней сціснуў у руках кій. Хто ж тупацеў? Васілевіцкія ці цётка з барадой? Васілевіцкія… Хіба яны ноччу пасунуцца праз лес? Не. Чаму раней пра гэта не падумаў? Выходзіць, яна. І адкуль яе чорт прынёс? Васілевіцкія са злосці языком ляпнулі. Трэба ўцякаць, пакуль не позна…
Выбліснуў з-за хмары месяц. Постаць, здалося, незвычайна вялізная, прывідам вырасла на агародзе. Янка глянуў і жахнуўся. Яна. Тая самая. З барадой. Дастаяліся…
— Цётка з барадой! — залямантаваў Мацей. І Алеся за ім закрычала:
— Васіліск!
Цётка з барадой падскочыла, як знячэўку перапалоханы кот. і, прыгнуўшыся, дала лататы. Знікла, як у вадзе. «Туп, туп, туп», — неўзабаве пратупацела па мастку.
А яны стаялі аслупянелыя, сціскалі ў руках кіі.
— Бачылі? — першы ачомаўся Янка.
— Я табе што казаў? — усхліпнуў Мацей. Янка змахнуў з ілба халодны пот. Васіліск, а баіцца. Чаму? Чаму так? Розныя нячысцікі, ведаў ён, не вельмі баязлівыя. Іншы раз, як кажуць, смаліцаю да чалавека чэпяцца. Не ўцякаюць. Стараюцца з дарогі збіць, у карчы ці багну завесці. Няўжо гэты не такі, як ягоныя дружбакі? Чаму спалохаўся?
А калі… Калі ўсё-ткі васілевіцкія пераапрануліся? Знарок. Каб напалохаць. Спярша з кустоў высунуліся, напалохалі, пасля тады, калі ў яму ўваліўся. Напалохалі і выцягнулі. А цяпер… Не, не, не. Ноччу праз лес не пасунуліся б. Дый даўмецца да такога!..
— Уцякайма. Братка, уцякайма, — завёў Мацей. — Вернецца цётка з барадой.
— Уцякайма, — падтрымала Алеся.
Янка, каб хоць крышку падбадзёрыць іх, сказаў:
— Гэта васілевіцкія пераапранаюцца. Палохаюць нас.
— Пераапранаюцца? — прамовіў Мацей. — А дзе ж яны чорную бараду ўзялі? Думаеш, вырастае?
— Дома ўзялі. На Купалле нават у ведзьмакоў пераапранаюцца. Хіба не?
— Так, — нібыта пагадзіўся Мацей. — Але ж усё роўна страх!..
— У мяне і цяпер калені трасуцца, — прызналася Алеся.
— Пра цётку з барадой і дома не скажаш, — паціху прамовіў Мацей. — Татка пойдзе шукаць, а яна яго схопіць і ў балота пацягне.
— Пацягне, — усхліпнула Алеся.
— Не распускайце языкі,— папярэдзіў Янка. — Не будзем вёску баламуціць.
— Я сёння ўсю ноч не засну, — сказаў Мацей.
— Са мною ляжаш.
— Добра, братка. Алеся, а ты з Паўлінкай ляж.
— Паўлінка з Ясем гуляе, — сказала Алеся.
— Няўжо? — вырвалася ў Янкі.
