Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 150
Алексей Николаевич Якимович
— А што будзе з намі? — пацікавіўся Пятрусь.
— Дома апыніцеся. Падарожжа ў казку сном здасца.
Цікава выходзіць. Мы гэтулькі нацярпеліся! Няўжо гэтае падарожжа здасца толькі сном?
Хацеў сказаць пра гэта дзеду Мірону, ды ён апярэдзіў мяне:
— Не марудзьце. Паспрабую таго злога духа ўгаварыць, каб дзверы адчыніў.
Дзед Мірон устаў, пахіснуўся. Я схапіў яго за руку, каб падтрымаць.
— Не трэба, унучак. Галава з непрывычкі кружыцца. Крыху пастаю, і пройдзе.
Дзед Мірон прыхінуўся да сцяны. Некалькі хвілін стаяў, апусціўшы галаву, а пасля паволі пайшоў. Ступіў на лесвіцу і пачаў паднімацца наверх. Мы з Петрусём пайшлі за ім. Па сцяне да дзеда Мірона рвануўся вялізны агідны павук. А дзед Мірон ідзе, не зважае. І мы з Петрусём ідзём за ім з аглядкай.
Вось і дзверы. Дзед Мірон стукнуў кулаком.
— Эй, хлопча! Адчыні!
— І ты, стары грыб, на волю хочаш? Табе трэба на ланцугу сядзець. Твой век скончыўся, — крыкнуў з-за дзвярэй Палын.
— Імем тваёй маці заклінаю. Той маці, якая табе дала жыццё. Адчыні, выпусці хлопцаў. І я на сонца гляну. Мне ўжо мала засталося.
— І там не цесна.
— Адчыні. Павінна ж быць у цябе сумленне. Ты ж нарадзіўся чалавекам, а не гадзінай паўзучай.
У адказ пачуўся смех.
Я моўчкі стаяў і кусаў губы. Не. Такога, як Палын, не ўпросіш і не ўмоліш. Дзед Мірон пра сумленне напамінае. Хіба гэтым проймеш яго? Вось каб дубінай па спіне. Адразу дайшло б.
— Адчыні. Зрабі хоць адну добрую справу. З душы грэх скінеш.
— Ха-ха-ха… — зарагатаў Палын. Радуецца. Будзе чым перад Казімірам Міронавічам пахваліцца. Што ж рабіць? А калі?.. Я гучна сказаў:
— Палын, мы на ўсё згодныя. Памятаеш, што нядаўна нам казаў? Мы з табою заадно.
Пятрусь стукнуў мяне локцем у бок.
— Што вярзеш? Хочаш ведзьмаком стаць?
— У лапці абуем. Як ён нам, так і мы яму. Клін клінам выбіваюць, — кажу паціху.
— Дайшло да вас? — крыкнуў Палын.
— Дойдзе, калі з пацукамі пасядзіш, — азваўся я.
— Даўно вас трэба было туды пасадзіць.
Няўжо Палын не адчыніць? Няўжо не паверыць мне? Чаму маўчыць? Відаць, думае, разважае.
— Адчыні. Дайшло, — не стрываў я.
— Што ж, адчыню. Калі што, назад палезеце.
Казімір Міронавіч з вас тры скуры спусціць. Бразнула зашчапка, і дзверы расчыніліся.
— Насядзеліся? — прагаварыў Палын і, убачыўшы, што дзед Мірон выходзіць, закрычаў: — Куды? Куды, стары грыб?
Пхае, упёршыся ў грудзі. Дзед Мірон пахіснуўся. Калі б не схапіўся за лесвіцу, то ўпаў бы. Не ведаю, што было б, калі б не Пятрусь.
— Пхай! Пхай! — крыкнуў ён Палыну. — Зараз і цябе разам з дзедам Міронам у скляпенні зачынім.
Палын імгненна выскачыў на двор, рукі ў бокі.
— Палохаеце? Мы ж дамовіліся.
— Няхай дзед Мірон крышку паветрам падыхае. Пасля ў скляпенні яго зачынім, — сказаў Пятрусь.
— Крышку? — пачухаў патыліцу Палын. — Няхай падыхае.
Не хоча спрачацца. Усё-ткі думае, што мы заадно з ім. Чакае, не дачакаецца, калі Казіміра Міронавіча звалім.
— Дзед Мірон, выходзьце, — сказаў Пятрусь.
— Зараз. У вочы коле. Сонца, а ў вочы коле. — Дзед Мірон выйшаў са скляпення, стаў, прыслухоўваючыся.