Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 107

— Вось якая яна, казка, — сказаў я.

— Дзіўная, — падхапіў Пятрусь.

Нічога не скажаш. Дзіўная. Вядома, слуп на раздарожжы не навіна. Але пацук, якому перарэзалі горла…

— У нейкую нялюдскую казку мы трапілі,— прамовіў я.

— У нялюдскую, — пагадзіўся са мною Пятрусь. — Звычайна ў казках хлеб шануюць, а тут…

— Бывае, што і ў нас не шануюць, — заўважыў я. — У школьнай сталовай часта на падлозе ляжыць. Я сам адзін раз у кут шпурнуў.

Пятрусь зірнуў на мяне.

— Ігнат, гэта не пацук енчыў.

Хто ж тады? Ці не стаў дзіваком і Пятрусь у гэтай дзіўнай казцы?

— Ігнат, гэта не пацук. Хлеб плакаў. Яму балела.

Ці магчыма такое? Калі кідалі скарынкі пад стол, ніводная не заплакала. Здараецца, што некаторыя хлеб нават нагамі падбіваюць, як футбольны мяч.

— Хлеб плакаў,— сказаў Пятрусь. — Тут казка. Я зірнуў на бохан хлеба. Ляжыць скрываўлены, нібы паранены. Зноў успомніў пра той кавалак, які шпурнуў у кут. На ім яшчэ засталіся адбіткі маіх зубоў. Там, дома, не ўспамінаў. А цяпер… Чаму цяпер? Не зведаўшы гора, шчасця не пазнаеш?

— Пацука нехта нядаўна на галіну павесіў,— прагаварыў Пятрусь.

Няўжо сапраўды нядаўна? Калі так, то не на добрае. Што, калі гэты нелюдзь паблізу? Што, калі сядзіць у жыце, цікуе за намі, слухае, пра што гаворым? Калі хлеба не пашкадаваў, то і нас па галоўцы не пагладзіць. Возьме за горла і…

— Чалавек такога не зробіць, — сказаў я.

— А Мірон Казіміравіч не зрабіў бы?

— Зрабіў бы. І Ландыш таксама зрабіў бы. Але тут, у казцы…

Пятрусь не паспеў скончыць, бо ззаду пачулася, як стрэл:

— Добры дзень.

Я азірнуўся і аж прысеў.

— Мірон Казіміравіч! — вырвалася ў мяне.

Так, перад намі стаяў Мірон Казіміравіч. І акуляры на носе, і валасы на галаве ўскудлачаныя, нібы толькі што са стога сена вылез, добра выспаўшыся. Праўда, барада не рыжая, а чорная. Але ж бараду можна перафарбаваць.

Няўжо і ён адправіўся за намі ў казку? Не верыцца. Такі над іншымі любіць праводзіць эксперыменты. Сам не стане рызыкаваць. Дык што ж выходзіць? Выходзіць, не ў казцы мы. Выходзіць, выняў з бутляў і ў лес прывёз. Наш лес, не казачны. А пацука знарок на сук павесіў. Чаму ж каласы на вачах зернем наліліся? Так бывае толькі ў казках. Дзе ж мы?

У мяне затахкала ў скронях, закалола ў патыліцы. Хацелася ўпасці ніцма, абхапіць галаву. І я ўпаў бы, бо не ставала сіл, ды Мірон Казіміравіч неспадзявана сказаў:

— Я не Мірон Казіміравіч.

Вось табе і маеш! Мірон Казіміравіч не Мірон Казіміравіч. Як жа такое магчыма? Тлуміць галаву. Зноў праводзіць нейкі эксперымент.

— Вы бараду перафарбавалі. З рыжай чорную зрабілі,— выціснуў я праз зубы.

— Мая барада зроду чорная.

— Хто ж вы?

— Казімір Міронавіч.

Дык ён не толькі бараду перафарбаваў, але, як пішуць у анкетах, і свае ініцыялы змяніў. Хіба для канспірацыі?

— Не вярзіце лухту. Ведаем вас як аблупленага, — не сцярпеў я.

А гэты Казімір Міронавіч глянуў на мяне, як сабака на ката.

— Ты не вельмі. Нос не задзірай. Я з табою свіней не пасвіў. Зараз вазьму за вушы і на хвойку закіну.

Жартуе? Не. Вырачыў вочы, кулакі сашчаміў. Што, калі падвесіць мяне, як пацука?