Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 109

Калі б дома я сустрэўся з гэткім чалавекам, то зусім не баяўся б яго. Нават папрасіў бы, каб які-небудзь фокус паказаў. А тут… Вакол ні жывой душы. Толькі гэты злы дух, які пацуку горла перарэзаў. Ад такога лепей далей трымацца.

— Казімір Міронавіч, чаму вы хацелі, каб збажына на полі загінула? — запытаў Пятрусь.

— Таму, што кепскія людзі ў гэтым баку жывуць. Чыталі, што на слупе напісана? Направа пойдзеш — станеш абыякавы, сумленне страціш. З імі страціш. Ні кропелькі не застанецца.

— Якія яны, тыя людзі? — пацікавіўся я. Казімір Міронавіч зарагатаў.

— Якія? Усе рабыя.

Ці паверыў я яму? Канешне, не. Хіба магчыма, каб там усе да аднаго былі рабыя? Яны ж не інкубатарскія.

— Не верыце вы мне, — лыпнуў на нас вачыма вядзьмак. — Зараз пакажу, на што я здатны.

— Можа, не трэба? — прамовіў Пятрусь.

— Трэба. Вас яшчэ да пят страхам не праняло. — Вядзьмак гучна свіснуў.

Я падумаў, што свістам чарцей склікае. Я чакаў, што зараз выбегуць рагатыя, пачнуць скакаць вакол нас, плюючыся, крыўляючыся. Ды не. З лесу выбег… Ландыш. Ляціць, язык высалапіўшы. Пад пахай трымае тоўстую кнігу з чорнымі вокладкамі.

— Вунь Ландыш, — шапнуў мне Пятрусь.

— Гэта не Ландыш, — пачаў вядзьмак. Мы з Петрусём у адзін голас:

— Хто ж ён?

— Брат Ландышаў. Брат па душы. Яго зваць Палын.

Яшчэ адзін брат. Ужо Палын. А калі паглядзець, выліты Ландыш. Доўгі, худы, твар белы, нібы пад зямлёю год прасядзеў, не вылазіў.

Палын падбег да нас, выструніўся.

— Казімір Міронавіч, я стралою ляцеў. Вядзьмак кіўнуў галавою.

— Старайся. Хто стараецца, для таго не толькі ўсе дзверы, але і душа адчыняецца.

Палын зыркнуў на нас з Петрусём.

— Яны? Іх вы чакалі?

— Яны.

— У іх усе зубы? Мо пералічыць?

Палын выцягнуў руку, наставіў пальцы: худыя, доўгія, з вялізнымі, даўно не стрыжанымі пазногцямі. Пад кожным пазногцем, як кажуць, па пуду гразі.

Я адхіснуўся. Што, калі ў рот пальцамі палезе?

— Не бойцеся, — закалаціўся ад смеху Казімір Міронавіч. — Палын рахманы, як авечка. Ён і блыху не пакрыўдзіць.

— Блыху не пакрыўджу. Навошта яе крыўдзіць? Няхай скача, як ёй хочацца.

«У яго не ўсе дома, без клёпак у галаве. Вялік пень, ды дурань», — падумаў я.

Вядзьмак узяў у Палына кнігу з чорнымі вокладкамі, разгарнуў і, пазіраючы на нас з Петрусём, пачаў нешта хутка-хутка шаптаць. Я глянуў на Петруся — і вочы на лоб палезлі. Твар у майго сябра выцягнуўся, стаў падобны на трубку.

— Гы-гы-гы… — зарагатаў Палын. — Ну й страхалюды!

Я зразумеў, што і ў мяне твар выцягнуўся, як у Петруся. Хацеў сказаць Казіміру Міронавічу, каб не здекаваўся над намі, ды нечакана само сабою зляцела з языка: