Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 204

— А колькі зараз часу? — спытаў я.

— Палова сёмай.

— Дзіўна, — сказаў я. — Мне здалося, што ўжо пазней.

Па лесвіцы спускалася Пат. Яна была ў футравай куртцы. Яна хутка наблізілася да Кёстэра, каб павітаць яго. Толькі цяпер я заўважыў, якая яна загарэлая. Чырванавата-бронзавы загар рабіў яе падобнай да маладой светлай індыянкі. Але твар яе выцягнуўся, вочы занадта блішчалі.

— У цябе тэмпература? — спытаў я.

— Крыху павышаная, — хутка сказала яна, ухіляючыся ад размовы на гэтую тэму. — Вечарам тут ва ўсіх тэмпература. А ў мяне толькі ад таго, што вы прыехалі. Змарыліся?

— Ад чаго?

— Тады пойдзем у бар, добра? Вы ж мае першыя наведнікі тут…

— А тут ёсць бар?

— Ёсць маленькі. Ва ўсякім разе куточак, абсталяваны пад бар. Таксама лячэнне. Нічога не павінна напамінаць пра бальніцу. Чаго нельга, таго ўсё роўна не дадуць.

Бар быў перапоўнены. Пат з тым-сім павіталася. Я звярнуў увагу на італьянца. Мы знайшлі свабодны столік.

— Што табе заказаць? — спытаў я.

— Кактэйль з ромам. Такі, які вы заўсёды пілі ў бары. Ты ведаеш рэцэпт?

— Вельмі проста, — сказаў я дзяўчыне, якая абслугоўвала. — Палова партвейну, палова ямайскага рому.

— Два, — сказала Пат. — А адзін «спецыяльны».

Дзяўчына прынесла два «порта-ронка» і ружовы напітак.

— Гэта мне, — сказала Пат. Яна падсунула да нас шклянкі з ромам. — Салют!

Яна паставіла сваю шклянку, не пакаштаваўшы, азірнулася, хуценька схапіла маю шклянку і выпіла да дна.

— Ох, — сказала яна, — як добра!

— А што ты там заказала? — спытаў я і пакаштаваў падазрона ружовае пітво. У ім быў смак маліны і лімона. Алкаголем там не пахла.. — Ад смагі, — дадаў я.

Яна засмяялася.

— Закажы яшчэ «порта-ронка». Але сабе. Мне не дадуць.

Я паклікаў дзяўчыну.

— «Порта-ронка» і «спецыяльны», — сказаў я. Я бачыў, што за сталамі шмат хто піў «спецыяльны».

— Сёння мне можна, праўда, Робі? — сказала Пат. — Толькі сёння! Як у старыя часы! Праўда, Кёстэр?

— «Спецыяльны» — добры напітак, — адказаў я і выпіў другую шклянку.

— Я яго ненавіджу. Бедны Робі… што табе даводзіцца тут піць!

— Калі хутка заказваць, то і я яшчэ паспею, — сказаў я.

Пат засмяялася.

— За ядой потым і мне можна будзе выпіць. Чырвонага.

Мы заказалі яшчэ некалькі «порта-ронка», потым перайшлі ў сталовую. Пат выглядала цудоўна. Яе твар свяціўся. Мы селі за маленькі столік, накрыты белым абрусам, недалёка ад вокнаў. Было цёпла, а за вокнамі ляжала вёска з заснежанымі вуліцамі. Снег іскрыўся.

— А дзе Хэльга Гутман? — спытаў я.

— Паехала, — сказала Пат, пачакаўшы.

— Паехала? Так рана?

— Так, — сказала Пат, і я зразумеў, пра што яна гаворыць.

Дзяўчына прынесла цёмна-чырвонае віно. Кёстэр наліў поўныя шклянкі. Сталы былі ўжо ўсе занятыя. Усюды сядзелі і размаўлялі людзі. Я адчуў, што Пат паклала сваю руку на маю.

— Каханы, — сказала яна вельмі ціха і пяшчотна, — я больш не вытрывала б.

XXVI

Я выйшаў з кабінета галоўнага лекара. Кёстэр чакаў мяне ў холе. Убачыўшы мяне, ён устаў. Мы выйшлі на двор і селі на лаўку каля санаторыя.

— Дрэнна, Ота, — сказаў я. — Горш, чым я думаў.