Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 203

— Пат, — сказаў я, — мне трэба спусціцца ўніз. Там Кёстэр. Трэба знайсці сабе жытло.

— Кёстэр? А дзе Ленц?

— Ленц, — адказаў я, — застаўся дома.

Яна ні пра што не здагадалася.

— Табе потым можна будзе сысці ўніз? — спытаў я. — Ці нам падняцца?

— Мне можна ўсё. Цяпер мне можна ўсё. Мы спусцімся ўніз і чаго-небудзь вып'ем. Я пагляджу на вас, як вы будзеце піць.

— Добра. Мы будзем чакаць цябе ўнізе.

Яна падышла да шафы, каб узяць сукенку. Я выкарыстаў момант, падняў і схаваў тэмпературны лісток.

— Пакуль што, Пат.

— Робі!

Яна падышла да мяне ззаду і абняла за шыю.

— А я так шмат хацела сказаць табе.

— А я — табе, Пат. Але цяпер у нас будзе час. Мы будзем увесь дзень штосьці расказваць адно аднаму. Заўтра. Спачатку адразу не разгаворышся.

— Праўда, давай усё раскажам адно аднаму. Тады ўвесь час, што мы не бачыліся, не будзе для нас расстаннем. Тады мы будзем ведаць усё, быццам былі ўвесь час разам.

— Мы і так былі, — сказаў я.

— Я не была з табой. У мяне няма столькі сілы. Мне было цяжэй. Я не магу ўсцешыць сябе марамі, калі я адна. Тады я думаю толькі пра сваю адзіноту. Калі не любіш, тады лягчэй быць аднаму.

Яна ўсё яшчэ ўсміхалася. Яна трымалася, але было бачна, што гэта ўсмешка праз слёзы.

— Пат, — сказаў я, — стары адважны сябра.

— Гэтага я даўно не чула, — сказала яна, і яе вочы напоўніліся слязьмі.

Я спусціўся ўніз да Кёстэра. Ён ужо выгрузіў чамаданы. Нам адвялі два суседнія пакоі ў флігелі.

— Паглядзі, — сказаў я і паказаў яму скамячаны лісток. — Як скача тэмпература.

Мы пайшлі па лесвіцы ў флігель. Снег рыпеў пад нагамі.

— Раніцай спытай у лекара, — сказаў Кёстэр, — па тэмпературы цяжка што вызначыць.

— Для мяне дастаткова, — адказаў я, склаў лісток і схаваў у кішэнь.

Мы ўмыліся. Потым Кёстэр прыйшоў да мяне ў пакой. Ён быў свежы, быццам добра выспаўся.

— Табе трэба апрануцца, Робі, — сказаў ён.

— Добра. — Я ачнуўся ад сваіх думак і распакаваў чамадан.

Мы пайшлі да будынка санаторыя. «Карл» стаяў яшчэ на вуліцы. Кёстэр накрыў яго радыятар коўдрай.

— Ота, калі мы паедзем назад? — спытаў я.

— Я думаю, што паеду заўтра вечарам ці паслязаўтра раніцай. Ты ж застанешся…

— Але як? — спытаў я ў адчаі. — Маіх грошай хопіць не больш чым на дзесяць дзён. А за Пат санаторый аплочаны таксама толькі да пятнаццатага. Мне трэба вяртацца і зарабляць. Тут, пэўна, ім такі слабы піяніст не патрэбны.

Кёстэр нахіліўся над машынай і падняў капот.

— Я дам табе грошай, — сказаў ён, выпростваючыся. — Пра грошы можаш не турбавацца і спакойна заставацца тут.

— Ота, — сказаў я, — я ж ведаю, колькі ў цябе засталося ад усёй распрадажы. Менш чым трыста марак.

— Я не пра тыя грошы. Я дастану. Не хвалюйся. Праз восем дзён ты іх атрымаеш.

— Атрымаеш спадчыну? — спытаў я з горкай іроніяй.

— Амаль адгадаў. Павер мне. Ты ж не можаш цяпер зноў паехаць адсюль.

— Не, — сказаў я. — Я не ведаў, як ёй усё растлумачыць.

Кёстэр зноў накрыў радыятар коўдрай. Ён лёгка правёў рукой па капоце. Потым мы пайшлі ў вестыбюль.