Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 159

Пад вечар мы пайшлі ў кіно. Калі мы выйшлі з кінатэатра, неба ўжо праяснілася. Яно было яблычна-зялёнае і вельмі яснае. Вуліцы і крамы былі ўжо асветлены. Мы паволі ішлі дадому, разглядваючы вітрыны.

Перад ярка асветленай вітрынай вялікай футравай крамы я спыніўся. Вечарамі ўжо было халаднавата, і ў вітрынах былі выстаўлены пукі серабрыстых чарнабурак і зімнія паліто. Я зірнуў на Пат. Яна ўсё яшчэ хадзіла ў кароткай куртачцы і была апранута занадта лёгка.

— Калі б я быў цяпер героем з фільма, я ўвайшоў бы ў краму і выбраў бы табе футру, — сказаў я.

Яна ўсміхнулася.

— Якую?

— Вунь тую. — Я паказаў, як мне здавалася, на самую цёплую.

Яна засмяялася.

— У цябе добры густ, Робі. Гэта цудоўная канадская норка.

— Ты хацела б сабе такую?

Яна зірнула на мяне.

— Ты ведаеш, колькі каштуе такая футра, мілы?

— Не, — сказаў я. — І ведаць не хачу. Лепш я памару аб тым, што магу падараваць табе ўсё, што захачу. Чаму толькі іншыя могуць?

Яна ўважліва паглядзела на мяне.

— Але я не хачу такой футры, Робі.

— Хочаш, — не пагадзіўся я. — І ты яе атрымаеш. І ні слова больш пра гэта. Заўтра нам яе прышлюць.

Яна ўсміхнулася.

— Дзякую, мілы, — сказала яна і пацалавала мяне пасярод вуліцы. — Цяпер твая чарга. — Яна спынілася перад крамай мужчынскага адзення.

— Вось гэта фрак! Ён табе неабходны — да норкі. А яшчэ вунь той цыліндр. Як бы ты выглядаў у цыліндры?

— Як камінар! — Я агледзеў фрак. Ён ляжаў у вітрыне, аздобленай шэрым аксамітам. Я яшчэ ўважлівей зірнуў туды. Гэта была тая крама, дзе я вясной купіў сабе гальштук… Гэта здарылася пасля таго, як я ўпершыню быў з Пат і напіўся. Раптам нешта засела мне ў горле, невядома чаму. Вясной… я ні пра што нават не здагадваўся.

Я ўзяў вузкую далоню Пат і на секунду прыклаў яе да сваёй шчакі.

— Да норкі табе трэба яшчэ нешта, — сказаў я. — Такая норка адна як машына без матора. Дзве-тры вячэрнія сукенкі…

— Вячэрнія сукенкі, — сказала яна і спынілася перад вялізнай вітрынай. — Вячэрнія сукенкі, сапраўды… ад іх цяжэй адмовіцца.

Мы выбралі тры шыкоўныя сукенкі. Я заўважыў, як гэтая гульня ажывіла Пат. Яна аднеслася да яе вельмі сур'ёзна: вячэрнія сукенкі былі яе слабасцю. Мы выбралі яшчэ некалькі рэчаў, якія патрабаваліся да сукенак. Яна ўсё больш ажыўлялася. Яе вочы блішчалі. Я стаяў побач і слухаў і ўвесь час смяяўся і думаў, што гэта за д'ябальшчына — любіць жанчыну і быць бедным.

— Хадзем сюды, — сказаў я нарэшце з нейкай адчайнай весялосцю. — Калі ўжо штосьці робіш, то трэба даводзіць да канца.

Я падвёў яе да ювелірнага крамы.

— Вось гэты смарагдавы бранзалет! А да яго два пярсцёнкі і завушніцы. Не будзем больш пра гэта гаварыць. Смарагды падыдуць табе найлепш.

— Тады ты атрымаеш плацінавы гадзіннік і жамчужыны да сарочкі.

— А ты — усю краму! На меншае я не пайду…

Яна засмяялася і, цяжка дыхаючы, прыхілілася да мяне.

— Хопіць, мілы, хопіць. Зараз мы толькі купім два чамаданы і адправімся ў бюро вандраванняў, потым упакуемся і паедзем — прэч з гэтага горада, і з гэтай восені, і з гэтага дажджу.