Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 135
Эрих Мария Ремарк
— Дык дамовіліся, Антон, ты атрымаеш за яго шчаня — добермана ад Герты. Найлепшы гешэфт у тваім жыцці! — Потым ён павярнуўся да мяне. — Забярэш адразу?
— За колькі?
— Задарма. Мяняемся на добермана, якога я табе падарыў. Так, Густаву можна верыць! Густаў — чалавек будзь здароў!
Мы дамовіліся, што я забяру сабаку пазней, пасля работы на таксі.
— Ты ведаеш, што ты нажыў? — спытаў мяне Густаў на вуліцы. — Рэдкасць! Ірландскага тэр'ера! Вышэйшы клас! Без ніводнай заганы! Ды яшчэ радаслоўнае дрэва. Ты не павінен нават глядзець на яго, а перш чым загаварыць з жывёлінай, пакланіцца.
— Густаў, — сказаў я, — ты зрабіў для мяне вельмі добрую справу. Пайшлі вып'ем зараз найлепшага каньяку, які толькі дастанём.
— Але не сёння! — заявіў Густаў. — Сёння ў мяне павінна быць цвёрдая рука. Я вечарам іду ў таварыства гуляць у кеглі. Паабяцай мне пайсці са мной калі-небудзь! Там бываюць выключна прыстойныя людзі, нават адзін паштовы обер-сакратар.
— Прыйду, — сказаў я. — Калі б там не было нават обер-сакратара.
За некалькі хвілін да шасці я вярнуўся ў майстэрню. Мяне чакаў Кёстэр.
— Сёння пад вечар тэлефанаваў Жафэ. Патэлефануй яму.
На хвіліну ў мяне заняло дыханне.
— Ён што-небудзь сказаў, Ота?
— Не, нічога асаблівага. Толькі тое, што ён прымае да пяці. Потым будзе ў бальніцы святой Даратэі. Значыць, тэлефануй туды.
— Добра.
Я пайшоў у кантору. Было цёпла і душна, але мяне калаціла, і слухаўка дрыжала ў маёй руцэ.
— Глупства, — сказаў я і цвёрда абапёрся локцем на стол.
Да Жафэ доўга не ўдавалася датэлефанавацца.
— У вас ёсць час?
— Ёсць.
— Тады зараз жа прыязджайце да мяне. Я тут буду яшчэ гадзіну.
Я хацеў спытаць, ці не здарылася нешта з Пат. Але не змог.
— Добра, — сказаў я. — Праз дзесяць хвілін буду.
Я павесіў слухаўку і адразу патэлефанаваў дадому. Слухаўку падняла служанка.
Я спытаў пра Пат.
— Не ведаю, ці ёсць яна, — буркліва прамовіла Фрыда. — Зараз гляну.
Я пачакаў. Галава мая быццам распухла і распалілася. Час цягнуўся бясконца. Потым я пачуў шоргат і голас Пат:
— Робі?
Я на хвіліну заплюшчыўся.
— Як справы, Пат?
— Добра. Я ўвесь час сядзела на балконе і чытала. Кніга хвалюючая.
— Значыць, хвалюючая… — сказаў я. — Цудоўна. Я хацеў толькі сказаць, што я сёння прыйду дамоў крыху пазней. Ты ўжо дачытала кнігу?
— Не, дачытала да сярэдзіны. Яшчэ хопіць на некалькі гадзін.
— Ну, да таго часу я вярнуся. А цяпер чытай…
Я нейкі час яшчэ пасядзеў. Потым устаў.
— Ота, — сказаў я, — можна ўзяць «Карла»?
— Вядома. Калі хочаш, і я паеду. Мне тут няма чаго рабіць.
— Няма патрэбы. Нічога страшнага. Я ўжо патэлефанаваў дадому.
«Якое святло! — падумаў я, калі «Карл» выскачыў на вуліцу. — Якое цудоўнае вячэрняе святло над дахамі! Якой асалодай напоўнена жыццё!»
Давялося некалькі хвілін пачакаць. Сястра завяла мяне ў маленькі пакойчык, дзе ляжалі старыя часопісы. На падаконніку стаяла некалькі вазонаў. Тут былі тыя ж самыя часопісы ў брудных вокладках і тыя ж самыя сумныя вазоны, якія можна ўбачыць толькі ў пачакальнях лекараў і ў бальніцах.
Прыйшоў Жафэ. Ён быў у беласнежным халаце, на якім яшчэ не разгладзіліся канты ад праса. Але калі ён прысеў каля мяне, я ўбачыў на ўнутраным баку правага рукава маленькую ярка-чырвоную плямку крыві… але гэтая маленькая плямка выклікала ў мяне большую прыгнечанасць, чым жмут прапітаных крывёю бінтоў. Мой аптымізм знік.