Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 109

— А варта было б, — падказала Пат.

Прыйшла служанка з падносам. Скура камбалы была залацістая, як тапаз, яна пахла морам і дымам. На падносе былі яшчэ свежыя крэветкі.

— Я пачынаю забываць, — сказаў я замілавана. — Акрамя таго, у мяне абуджаецца воўчы апетыт.

— У мяне таксама. Але падай мне спачатку гарачай гарбаты. Дзіўна, як мне холадна. А на дварэ ж вельмі цёпла.

Я зірнуў на яе. Яна была бледная, хоць і ўсміхалася.

— Больш і гаворкі не можа быць пра такія працяглыя купанні, — сказаў я і спытаў у служанкі: — У вас ёсць ром?

— Што?

— Ром. Пітво ў бутэльках.

— Ром?

— Ром.

— Няма.

Яна ўтаропілася на мяне. Твар яе быў падобны на поўню з цеста.

— Няма, — сказала яна яшчэ раз.

— Добра, — сказаў я. — Нічога. Бывайце. Бог з вамі.

Яна знікла.

— Якое шчасце, Пат, што ў нас прадбачлівыя сябры, — сказаў я. — Сёння раніцай, калі мы ад'язджалі, Ленц паставіў мне ў машыну даволі цяжкі скрутак. Глянем, што там.

Я прынёс пакунак з машыны. Гэта быў карабок з дзвюма бутэлькамі рому, бутэлькай каньяку і бутэлькай партвейну. Я падняў іх на святло.

— Нават ром «Сен-Джэймс»! Хлопцы надзейныя.

Я адкаркаваў бутэлькі і лінуў Пат у гарбату. Я заўважыў, што яе рука дрыжала.

— Табе сапраўды так холадна? — спытаў я.

— Было. Цяпер ужо лепш. Добры ром. Але я зараз пайду ў пасцель.

— Ідзі неадкладна, Пат, — сказаў я. — Мы падсунем стол і павячэраем.

Яна паслухалася. Я прынёс ёй яшчэ адну коўдру з майго ложка і падсунуў стол.

— Можа, табе зрабіць сапраўдны грог, Пат? Гэта яшчэ лепш. Я хуценька прыгатую.

Яна пахітала галавой.

— Я зноў адчуваю сябе добра.

Я зірнуў на яе. Яна і праўда выглядала ўжо лепш. Вочы яе зноў заззялі, вусны былі вельмі чырвоныя, а скура мела матавы колер.

— Дзіўна, як хутка гэта праходзіць, — сказаў я. — Напэўна, ром дапамог.

Яна ўсміхнулася.

— І ложак таксама, Робі. Найлепш мне дапамагае ложак. Ён мой прытулак.

— Дзіўна. Я звар'яцеў бы, калі б мне давялося так рана класціся спаць. Аднаму, вядома.

Яна засмяялася.

— Жанчына адносіцца да гэтага крыху інакш.

— Не кажы: жанчына. Ты — не жанчына.

— А хто ж?

— Не ведаю. Але не жанчына. Калі б ты была сапраўдная, нармальная жанчына, я не пакахаў бы цябе.

Яна глянула на мяне.

— А ты ўвогуле можаш пакахаць?

— Што ж, — сказаў я. — Пытанне якраз для вячэры. Яшчэ ёсць пытанні?

— Магчыма. Але дзе адказ на гэтае?

Я наліў сабе чарку рому.

— Будзь здарова, Пат. Магчыма, ты маеш рацыю. Магчыма, ніхто з нас не можа. Ну, так, як раней. Але мы кахаем не горш. Толькі інакш. Іншыя погляды на гэта.

Пастукалі ў дзверы. Увайшла фройляйн Мюлер. У руцэ ў яе быў маленькі графінчык, на дне якога пляскалася кропля нейкай вадкасці.

— Я прынесла вам рому.

— Дзякую, — сказаў я, з хваляваннем разглядаючы шкляны напарстак. — Вельмі ўдзячны вам за ласку, але мы ўжо знайшлі сродак.

— О божа! — яна са страхам разглядала бутэлькі на стале. — Вы так шмат п'яце?

— Толькі для лячэння, — адказаў я мякка, пазбягаючы глядзець на Пат. — Прапісана лекарам. У мяне занадта сухая печань, фройляйн Мюлер. Але ці не зробіце нам ласку?

Я адкаркаваў бутэльку партвейну.

— За ваша здароўе! Каб ваш дом напоўніўся кліентамі.