Читать «Трава і камень» онлайн - страница 7

1966

ВЕТРАКІ

На дыназаўраў, ацалелых З дагістарычнае пары, Яны падобны. Душы з целаў Даўно ўжо вымелі вятры. Але часаць імкнуцца сонца Падраным крыллем ветракі, Да нас дайшоўшы, як у смолцы Бурштыну — ўліплыя жучкі. I думкі іх астылі, нібы Цяжкія жорны, на вякі. Пустуе ў іх бярэмя хібаў, Сумленне іх — чысцей мукі. Як пірамідам анямеўшым, Нічога ім не прыгадаць I не ляцець, а клыпаць пешшу, Дзвярэй зубамі скрыгатаць. (Якое моцнае натхненне Іх вымушала зноў і зноў Малоць начамі летуценне Палёў, што згружана з вазоў!) Ушчэнт іх час яшчэ не спетрыў, Надзея ў іх яшчэ ліпіць, Хоць разумеюць: можа ветрам Іх ноччу гэтаю ж зваліць. Яны і ў слоту, і ў спякоту, I пад завейнае выццё Свайго чакаюць Дон Кіхота, Каб скончыць з гонарам жыццё.

1966

ЯК РАСТУЦЬ ДЗЕЦІ

Нешта ў змроку расце і расце. Можа, лёс неспакойны ці страх — Гэта дзевяць пачварных галоў, Як на плоце гаршкі. Дзеці, дзеці, дадому пара! Чаравікі пад ложкам растуць. I на крэсле расце апранаха, I драўляны выростае меч, Што звісае з высокага ложка. Вось да брамы дабегла дарога, Засаплася, прыстала, укрылася пылам: — За дзевяццю рэкамі, — За дзевяццю лясамі, — За дзевяццю морамі, — Праз дзевяць крокаў Расце дзевяцігаловы дракон! I спачатку...

1967

ДАРОГА З ДОМУ

З усіх дарожных думак Было адно жаданне: Каб так было ўсё гэта: Гасцінец праз пагоркі, Воз драгкі і слуп пылу, Дождж, пад якім прамоклі I дзеці, і каноплі, I белы дым над грэчкай, Над ярыною зрэбнай, I рэчка, і той мосцік, Дзе грукацяць калёсы, Нібыта гром далёкі Або перасцярога, Што гэта ўсё ніколі Ўжо больш не паўтарыцца: Гасцінец і пагоркі, Воз драгкі, і слуп пылу, I прагны позірк, поўны Далечыні імглістай.

1967

ЛОДКІ НА БЕРАЗЕ

Даўно рыбакі свой апошні улоў прапілі і забылі і лодкі, як посуд парожні, на беразе перакулілі. Нібыта на пляжы, тут лодкі з голымі жыватамі стынуць пад ветрам халодным, мокнуць яны пад дажджамі; як рыба на беразе, млеюць, знядужаныя ў паняверцы. А возера побач шалее, чуе прыход белай смерці і той блакітнай нядзелі, калі скрозь чарот высокі чароўная лодка-надзея пройдзе ў ваду лябёдкай. Разлуку прыносіць восень, тугу і самоты холад: з лугамі рассталіся косы, з дарогамі пругкія колы. Прыроды чысцюткае поле — нібыта сумленне зрання: нічога няма на ім, толькі — вецер, снег і чаканне.