Расце з любві і дабрыніі чалавечнасць наша, й веліч!I тое полымя, што спеліцьгарт нашых душ, дух чысцініі ў вечнасць наш кірунак цэліць!I ты, што ў зыркім тым агні прыйшла, нібы з’яўленне светуў жыццё ўлюбёнага паэта,яго да сэрца прыгарніі знікні ўяўнаю прыкметай!Святлей тут стала ад цябе,ад слоў скупых, дзе сэнсу многа.Я паўтараю змест іх строгі:існую я не для сябе,— жыву для некага другога!
1976
АКНО
Мабыць, так і здарыцца тады — лёс міргае змоўніцку ў прыкметах,— раптам,быццам з яблыні плады,я ўпаду на іншую планету.I зямля схаваецца ў імжы,думкі павяртаюцца з бадзяння.Як ты жыў дагэтуль? — раскажы,—запытаюць іншапланецяне.Чым быў значны — быццам адпадзе. Божа мой, у гэтым дзіўным крэнешто змагу сказаць я пра людзей,пра сябе,пра крылы,пра карэнне?..Што пра іх я ведаю?!. Кіно —праслізне абрывак небакраюў розуме нямым.Бы праз акно,праз мяне бясконцасць пазірае.
1976
***
Паслухмяны я з табой, агонь,ціхі, бы запаленае дрэва.Хісткая, нахіленая ўвысь — гэткая мяжа не раз’яднае.Вечны, у часовасці замкнёны,формаю рухавай вышэй форм вынікаеш.I ва ўсім знікаеш,як у целе думка і душа.Шэпчаш мне спагадліва з мяне:адхініся.Востры дотык болю —гэта ты мяне пацалаваўці працяла думка: гасне цела.
1977
***
Аголеная згвалчаная пушча.Вятрамі скрозь прадзьмутая душа.Як цісне адвячоркам змроку гушча,як гулка цішыня гудзе ў вушах!Здаецца, спынен лёт і, склаўшы крылы,лячу ў нямую бездань стрымгалоў.Усе ўспаміны цішыня акрыла,і што было, з туманамі сплыло.Адно жыве іскрынка тае сілы,што не згасілі бог і забыццё,што чалавека некалі стварыла,што мы завём, жартуючы, жыццём!
1975
***
Адшапацелі, адгулі лясы.Спакой руку на лоб паклаў.Праз сэрца прайшла думка неба.Выйдзі ранкам на ганак і глядзі на дарогу,па якой век віхрыцца,прыгінаючы жоўтыя травы.Вярніцеся ўсе, каго я любіў,я хачу вам засведчыць,што клопат маёй душы — хадзьба адвечная ў людзі.Святло, якое ва мне — ад вас.Цемра, баюся яе,— ад вас, людзі.Ды з надзеяй гляджу, як да зямлідалікатна дакранаюцца пальцы чалавечнасці,шукаючы нашых слёз на ёй.
