Цяпер.Па вячэрнім небе.Над пушчай,што на поўнач хвалямі адступае,—птушка. Ляціць павольна маленькая кропка.Супраць ветру. Далёка.На поўдзень... і ўспомніў япрывабную тваю блізкасць —келіх, напоўненыласкай і летам, і цела палётпа світальным небеўсё ўгору) — птушка,чаму гэта час і лёссупраць мяне?Заўсёдысупраць мяне і цябе.
1975
ПАД ЗОРКАЙ ВЫСОКАЙ
Цяпер я ўжо ведаю, хто ты,і моўчкі стаюпад зоркай высокай,дзе сціплая — радасць,дзе стоены — боль:пад зоркай высокай.Твой голас мяне абдымае.Тулюў далонях бяскветную зёлку.Каханнем пазначаны — я ўсё прыгадаюі ўсё зберагу:пад зоркай высокай.Праз досвітак смужнынад полем і сэрцамі ўзносіцца голуб,быццам галінку алівы, сціскаючы ў дзюбеслова «кахаю»...Ужо прызямляйся, гукаю.
1975
ЛІПА
Ліпа, мяккае дрэва,—гудзенне святочнае пчол,хаціна, поўная птушак.Развейвалася па Літве,я бачыў, тваё насенне: лыжкі ліповыя на стале,ў каморы ліповыя дзежкі.У ночвах ліповыхрумзае немаўля,ды, слодыч тваю адчуўшы,зацмокае ўцешна.Некалі ўбачу: мужчына,схіліўшыся над табой,габлюе, чэша, разьбярыць...— Раблю,— неахвотна скажа,— рэч для душы, не для цела.О дрэва,поўнае ласкі і чысціні,столькі вякоўты са мною.
1975
ВЯРТАННЕ ПТУШАК
Здаецца, не рукамі да мянеты дакранаешся, а — квеценню. Званчэюць,калі ты побліз, веснія світанкі.Пяшчотай ахінаецца душа,і цела ёй ужо не супярэчыць.Не брудзяцца агонь, вада і хлеб.Менш гаварыць або зусім маўчацьі позіркамі выгадаваць дрэваз лістотаю любові і жыцця.Вяртаюцца ўжо птушкі, ўжо лятуі я ў сінечы любага пагляду,упарта паўтараючы:багоў,якім дагэтуль ахвяроўвалі, забудзем,ахвяр,якімі ахвяроўвалі, успомнім.
