Нечакана выспела словаі слязой застрала ў горле.Аплачам сябе, аплачам.Камень.На камені — агонь.Над агнём — ястраб і голуб.Вечны агонь.Вечныя ястраб і голуб.Не вечны толькі камень —яму на змену прыйшлі бронза і жалеза.Азёры яшчэ былі безыменныя.Усе рэкі называліся «дунаямі».А дзеці гулялі з вужаміі — як сёння — пахлі малаком.Мужчыны выпальвалі прасекі ў лесе.Вечарамі яны напружана думаліпра ўсё, што бачылі ўдзень,імкнуліся знайсці прычыны і мэты.................................Сёлета раскапалі кургані ўсё, што знайшлі,другі раз пахавалі ў музеі.Калі ніхто не бачыў,я па старой звычцыаплакаў іх — другі раз.
1967
***
Ты, што міма праходзіш,я чую і бачу цябе,адчуваю твой страх, тваю стому,бо дарога крутая тваяпраз сэрца маё пралягае.Калі-небудзь,пры захадзе сонца,я хацеў бы паслухаць расказ твой — аб тым,якія пустыні, цясніны і горы,якія лугі, цаліну і пасевы,якія гарады ці іх руінытабе давялося прайсці.Магчыма, усё, што ты бачыў,было выбітае, спустошанае поле мінулых жорсткіх баёў...
1967
ПАКУЛЬ СПЯЦЬ ДЗЕЦІ
Кажу:пакуль яшчэ дзеці спяць,расці нам спяшацца трэбаі з дзён, нібы з цацак, складаць казачныя палацы,дрэвамі іх абсадзіцьз пладамі важкімі ведаўі, як карабель касмічны, буслянку на дах узняць.Пакуль яшчэ спяць дзеці,мы павінны спяшацца,каб прыручыць птушак — мары дзяцей, іх душы,усе расчыніць варотыі задушыць гадзюку,пакуль яе дзеці не бачаць. Пакуль спяць.
