Лепей давай памаўчым, можа, абодва ўбачым:п’юць ля калодзежа коні, пысы ўзнімаюць — падае з вуснаў вада.А на высокім схілеіх велізарныя цені.Гэтак заходзіць сонца.Бусел на даху.Як дзень прамінулы.Стаіць і глядзіць.Адчынены насцеж вароты — вяртайцеся ўсе дадому.Крокі — як дождж — усмакталіся ў глебу глыбокаі непрыкметнымі жыламіў студню прыбеглі.Вады зачарпні для мяне.Проста з вядра буду піць — дзень быў нялёгкі.Явар у цемры — як палец, пагрозліва ўзняты.Не бойся:нам толькі здаецца,што вечныя мы.
1967
СТАРАЯ АЗБУКА
Так робяць люльку,Хлеб расчыняюць.А так на хатуЛес высякаюць.А так малоцяць.Так круцяць жорны. Так гасяць вапну. Так паляць горны.А так смяюцца.А так галосяць.Так ткуць палотны. Так пояс носяць.Так ладзяць сохі, Гартуюць зброю.I на вайну такІдуць гурбою.Так, хто шчаслівы,З вайны вяртае,Так над магілай Сасна ўздыхае.
1967
РЭХА
Яшчэ калі-небудзьВыйду у лес пагукаць.А-у!Сам з сабою накрычусяі насваруся:А-у!Бярозы і елкірознымі імёнамі назаву:А-у!Дамоў вярнусядобры, такі, нібыта з царквы. I ўзляціць на плячо маё голуб ласкавы.У руцэ прынясу якавалак калючага дроту.Ці не ён гэтапрывязаў мяне да жыцця?А-у!
1967
ВЕЧАР: АТАМНЫ СТРАХ
Дакладна не ведаю,Колькі трацілу цяпер прыпадаеНа кожнага з нас.Хоць добра вядома, што столькі,Колькі яго назапасілі недзе,З лішкам хопіцьНа кожнага з нас.Я дома адзін.Я сяджу.I куру.Вечарэе.Не рана.Час святло запаліць.Невысока, каб зручна было,Пры дзвярах невялічкая чорная кнопка.Можа, смешна,А я вось баюся, што выбухне раптам...Смешна, бадай, сапраўды.А што, калі выбухне?Лепш пачакаю.Хутка вернецца жонка.Хутка прыйдзе са школы дачка.I я, вярнуўшыся ў матрыярхат,Магчыма, здалею хоць некалькі тысячагоддзяў пражыць.
1967
УСМЕШКА НА ВУЛІЦЫ
Я доўга сачыў за адным чалавекам: ён стаяў на рагу і ўсміхаўся.Па вуліцы ехалі, людзі ішлі,а ён, адзінокі, стаяў і ўсміхаўся.Скажыце, ці ж гэта не дзіўна? Стаяць сярод белага дняі самому сабе усміхацца...Я сачыў за паглядам ягоным.Здаецца, нічога у ім не было.У аблічча ўглядаўся,— на стомленыі непаголены твар.Скажыце, ці ж гэта не дзіўна?Стаяць сярод белага дняі самому сабе усміхацца?Міжвольна і я усміхацца пачаў.Хоць дзіўна!А ну, паспрабуйце і выспыніцца на вуліцыі без прычыныўсміхацца самому сабе.Як добра,як добра ўсё ж!Пасля да яго падышоў я паціху:— Прабачце...Вы б мне адказаць не змаглі,чаго вам так смешна?Чаго?А ён на мяне паглядзеў і здзівіўся,усмешка прапала адразу:— Няўжо усміхаюся я?Вам гэта здалося...А зрэшты,што вам да таго?Пайшоў ён,а я на тым месцы спыніўся,ды толькі ўжо не ўсміхаліся болей ні ён і ні я.
