I я буду маўчаць.Добра ісці з маўклівымі рэкамі.Чуць шорах у цішыні.Мо думкі?Мо рыбы?I рыбы і думкі нямыя?
1967
ЗІМА МАЙГО БАЦЬКІ
З дрэў, што некалі садзіў мой бацька, Птушкі ўсе даўно паадляталі.I на чорныя галіны іхТолькі ўзімку зоры ападаюць.Вось ляжаць усе яго прылады:Барана, саха, каса і рукі,Быццам бы няма куды пайсці,Быццам бы няма чаму дзівіцца.I жыццёвыя яго падзеіНеадназначнымі засталіся —Хто абраміць жыта ці ваду,Хто апіша ці вясну, ці лета?Калі добра ўслухацца, дык ноччуЧутна, як у хлевушку за хатайГлыбака, пакутліва ўздыхаеВерная, старэнькая рагуля.Гэта ўсё трывожыць маю думку.
1966
ЛОСЬ
Каля крыніцы свежыя сляды, Абгрызеныя парасткі ракіты,Дрыжаць ад пахаў трапяткія ноздры,I музыка сугуччаў — у вушах.А потым на яго ссівелай шкуры Разыдзецца скрываўленая пляма, Уткнуцца ноздры у пясок настылы,I згаснуць промні сонечных рагоў.Ён мне на сконе не аддаў нічога:Ні пахаў, ні сугуччаў, ні пачуццяў, Якімі ён быў повен і багаты,I засталося ўсё ў дрымучым лесе. Здавалася —Мяне ён перамог.Змачыце палец у крыві гарачай,Каб перакрэсліць каінавым знакамМой дужы лоб,— няхай убачыць кожны,Што я такі звычайны, як і ўсе.I я пайшоў з лясных зялёных нетраў, Нібы ў астрог,Суровы, адзінокі,Асуджаны сабою пажыццёва.
1967
ПАМІРАЕ РАКА
Няма асноўнага пытання Цячэ адкуль, цячэ куды. I берагі даўно замоўклі Ад жуды.У глей хвастаміРыбы б’юць і б’юць. Знікаюць рыбы,Птушкі не пяюць.Няма жанчынам дзеНі мыць, ні паласкаць, Расце трава,А хваляў не відаць.Ой, на каго жПакінула ты нас?Я гладжу дно,Што высахла не ў час.Хадземце, людзі,I раку наплачам,Каб слёзы піць свае.Тады мы нешта значым!
