Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 46

Ява махнуў рукой:

— Ну, давай паспрабуем.

Мы выбралі самую высокую і тоўстую кукурузіну, я павярнуўся да яе спіною, сашчапіў пальцы, каб вытрымаць Яву, калі ён стане на іх нагой, і сказаў:

— Ты больш на мяне абапірайся, а за кукурузіну толькі трымайся.

— Добра, добра, — сказаў Ява і, крэкчучы, пачаў лезці на мяне. Вось ужо каленам на плячо стаў, абапёрся рукамі аб галаву. — Ой! — чаравікам за нос зачапіўся. Але я маўчу, трываю. Чаравік давіць мне на плячо, ключыцу ламае. Я пачынаю хістацца, калені трымцяць, падгінаюцца, падгінаюцца...

— Ява! — крычу. — Хутчэй глядзі, я падаю.

І... вось затрашчала і зашумела, — нібыта бомба ў кукурузу ўпала.

Я ляжу, уткнуўшыся носам у зямлю. У роце — пясок, у вушах — пясок, вочы зацярушаныя. Адплёўваюся, праціраю вочы і гукаю:

— Ява, дзе ты? Ты жывы?

— Жы... апчхі!.. вы! — і з груды патрушчанай кукурузы высоўваецца Явава галава.

— Ну, што, — пытаюся, — бачыў?

— Дулю з макам я бачыў. Вярхі самыя пад носам.

Ява ўздыхае.

Я паглядзеў у неба.

«Дзіўна, — падумаў я. — Касманаўты лятаюць у бязмежным небе, сярод зорак, на такой адлегласці ад зямлі — і нічога. А мы ў кукурузе заблудзіліся. Ды яшчэ ў такі адказны момант! Кіно!»

— Ява, — падскочыў я. — Гэта ж дурніца нейкая. Гэтага не можа быць, бо гэта немагчыма. Яшчэ ніхто ў свеце не заблудзіўся ў кукурузе. Мы проста пайшлі не ў той бок. Я добра памятаю, што сонца, калі мы выйшлі, свяціла нам у спіну. Хадзем назад.

Спачатку Ява недаверліва пазіраў на мяне. Але я гаварыў, мабыць, так пераконліва, што ён падняўся.

— Хто яго ведае, можа, і праўда. Хадзем.

І мы папляліся назад.

Ох, як цяжка было ісці. Мы ўжо не чулі ног. Мы проста механічна перастаўлялі іх, як хадулі. І навошта мы поўзалі на каленях? А тут я яшчэ спатыкнуўся і падвярнуў нагу, ажно ўскрыкнуў, так забалела.

Сеў я на зямлю і скрывіўся, як серада на пятніцу. Калі б не Ява, заплакаў бы.

— Што? Што? — схіліўся нада мною Ява.

— Кінь мяне! Ідзі, прабівайся сам, — сказаў я хрыплым, безнадзейным голасам.

— Цьфу, дурны! — Ява абняў мяне за плечы. — Зараз пройдзе.

Ён дапамог мне падняцца. Я абапёрся на яго, і мы паціху пайшлі.

Праз некалькі крокаў боль аціх, і я зашкандыбаў досыць бадзёра. А хутка і зусім забыў пра нагу.

Цяжка сказаць, колькі мы ішлі: паўгадзіны, гадзіну ці дзве — і колькі мы прайшлі: кіламетр, два ці дзесяць. Але нарэшце я не вытрымаў:

— Ява, — кажу, — я болей не магу. Я зараз павалюся. Давай адпачнём.

Мы леглі на зямлю.

Доўга ляжалі.

Было ціха. Толькі кукурузнае лісце шаргацела над намі. Нават конікаў-скакункоў не чутна было.

— А што, калі мы зусім адсюль не выберамся? — ціха сказаў я. — І ніхто не ведае, куды мы пайшлі. І нас не знойдуць. І мы загінем. І праз два тыдні камбайн разам з кукурузай збярэ нашы костачкі.

— Добра б паабедаць. Усё ж такі даўжэй бы пратрымаліся. А так да раніцы і памерці можна, — сказаў Ява.

Пры згадцы пра абед мне так захацелася есці, што я ледзь не заплакаў.

— У нас сёння на абед боршч і варэнікі з мясам, — сумна паведаміў Ява.

— А ў нас суп з галушкамі і смажаная курацінка, — сказаў я, ледзь стрымліваючы слёзы.