Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 45

Ш-шу-шу... шрх-хр... шшшу...

Увесь час, без перапынку, шапаціць навокал.

І не чуваць у гэтым шапаценні ні Кныша, ні Бурмілы, ні майго сябра. А каб убачыць — і марыць няма пра што. Далей свайго носа нічога не ўбачыш — суцэльная сцяна з кукурузных лісцяў. Ох і густая ж кукуруза, як джунглі!

Паляжаў я яшчэ трошкі, вушы наставіў. Нічога. Нічагусенькі. Дзе ж Ява? Мы ж нібыта разам беглі.

— Ява! — шапчу я нарэшце.

Ані-ні.

— Ява! — шапчу ўжо трохі мацней.

Кінуўся я ў адзін бок, у другі.

— Ява! — крычу я голасна. Чорт яго бяры! Кныша і Бурмілу мы ўжо ўсё роўна праваронілі — гэта факт. Яны ўжо ого-го як далёка.

— Ява! — крычу я з усіх сіл, — Ява! Агу! Дзе ты?

— Цыць! — чую нарэшце таямнічы голас Явы. — Цішэй!

— Ды што «цішэй»! — крычу я. — Іх ужо даўно няма! А я нічога не бачу ў гэтым гушчары. Не ведаю, у які бок ісці. Паўзі сюды.

Ява трошкі памаўчаў, потым кажа:

— Паўзі ты сюды!

Папоўз я на Яваў голас.

Поўз-поўз — няма Явы.

— Ява, — клічу нарэшце.

— Агу! — чуецца далёка злева (а было ж у правым баку).

— Ява! — раззлавана крычу я. — Куды ты папоўз, хай цябе! Не туды ты паўзеш!

— Гэта ты, — крычыць ён, — гэта ты не туды паўзеш! Я паўзу правільна.

— Ды ну цябе! Паўзі сюды.

— Гэта ты сюды паўзі!

Вось так, пераклікаючыся, мы пачалі зігзагамі падпаўзаць адзін да аднаго. Нарэшце я з маху носам у Явавы нагавіцы ўткнуўся.

— Цьфу!

Яшчэ трошкі — і мы б размінуліся.

Селі, аддыхваемся.

— Раскрычаўся! З табой толькі шпіёнаў і лавіць! — цэдзіць праз зубы Ява. — З табой толькі гаршкі ў печы лавіць, а не шпіёнаў!

— Які смелы! Чаго ж ты драпануў? Скажы дзякуй, што яны яшчэ не падушылі нас, як мышэй...

Ява адразу падскочыў.

— Пайшлі. Пайшлі хутчэй на дарогу. Можа, яшчэ і паспеем. У рэшце рэшт я ведаю, дзе іх трэба шукаць.

І Ява бадзёра рвануўся наперад. Я — за ім. Не звяртаючы ўвагі на боль у нагах, мы ішлі вельмі хутка, нават беглі. Кукурузнае лісце хлёстала нас па шчоках, лезла ў вочы, абдзірала рукі.

Ісці рабілася ўсё цяжэй.

— Ява, — сказаў я, цяжка дыхаючы, — нешта мы доўга ідзём.

Ява маўчаў.

— Ява, — сказаў я, дыхаючы яшчэ цяжэй, — дзе дарога?

Ява маўчаў.

— Ява, — сказаў я, задыхаючыся, — мы не туды ідзём.

Ява спыніўся:

— Давай адпачнём.

Мы селі на зямлю.

— Ты ведаеш, якія гэтыя кукурузныя масівы, на колькі яны кіламетраў цягнуцца? — сказаў Ява. — Калі не туды пойдзеш, можна ісці два дні — і не дойдзеш. Зусім заблудзіцца можна.

— Што? Што ты вярзеш? — сказаў я, адчуваючы, як ледзянее маё сэрца. — Кукуруза не лес і не плаўні, у кукурузе нельга заблудзіцца. Уставай, пайшлі.

Мы ўжо не думалі пра Кныша з Бурмілам, мы думалі толькі пра тое, як выбіцца з гэтага жахлівага кукурузнага палону.

Праз паўгадзіны мы зноў селі адпачыць.

І раптам у мяне ўзнікла ідэя.

— Ява, — кажу, — а што, калі залезці і паглядзець, куды ісці.

— Залезці? Гэта табе што — дрэва? Гэта ж кукуруза. Злак. Не чуў я, каб людзі на злакі лазілі.

— Ну дык і што, — кажу я. — Глянь, якое тоўстае! Як бамбук! Можа, утрымае.

— Ну, дык лезь.

— Не, ты лезь. Ты лягчэйшы — у цябе штаны карацейшыя і гузікаў менш. А я падсаджу.