У смерці дзесятак шляхоў, пэўна, ёсць. Жыццё — сотні, тысячы мае.Радзіма! Жыццёвую ўпартасць і лёсНарод мой табе прысвячае.Магутную зброю куюць кавалі,Зара перамогі ірдзее.Вы чуеце скаргі?То скаргі зямлі,—Ёй цяжка насіць ліхадзеяў.Яшчэ толькі сорак другі — БеларусьЗа дротам калючым, у ранах.I лепшыя людзі ў такую пару Ідуць у лясы, ў партызаны.Яшчэ у пажарах і хаты й сады,Ні хлеба няма, ні адзення.Але над спалохам, над смерцю заўждыПануе людское сумленне.Апошні кавалак старая цішком Прынесла вандроўніцам з гета. Спаліла-б фашысцкую погань агнём, — Адна ў яе мара і мэта!
***
Думае розумам ясным,Чуе ўсхвалёваным сэрцам, —Гэтым дзяўчаткам няшчаснымТрэба дзе-небудзь сагрэцца.Тут — ні прытулку, ні сховы.Немцы — ля кожнай хаціны...Ёсць у сяленні ДуброваСябра стары Міхаліны.Трэба падацца туды ім.Сцюжа. Вятры над палямі.— Донькі мае залатыя,Як развітаюся з вамі?Разам паплакалі горка.Хутка ці будзе спатканне? Будзе А покуль за ўзгоркам Трох пуцявін скрыжаванне.Галя да сябра з Дубровы Пойдзе адною пуцінай.У лес партызанскі суровы Прыйдзе сястра яе — Дзіна.
***
Аб сёстрах спявай, маё сэрца! Прыйшло красавіцкае сонца,I дождж над зямлёй пранясецца, I гром адгукнецца ў аконцы.Вось снегу няма ўжо, і травыУсходзяць ля студні вясковай,I тысячы сонцаў ласкавыхВада пачала адлюстроўваць.У сне неспакойным, уночы,Да Галі з’яўляецца мама;Як цяжка па снезе ёй крочыць, Па коўзкіх руінах і ямах!..У мамы разбітыя скроні...О мама, чаму ты нямая?І падае Галя ў бяздонне,За што затрымацца не мае.Сцюдзёныя сцены навокалАдточаны гладка... I раптамЁй робіцца цёпла і лёгка,Хтось Галю паціху пакратаў.У хлеве — цяляты малыя,Тут цёпла ад іхняга пару.Дзве мяккія, гладкія шыі Ля Галінай шыі і твару.Сябры дарагія, цяляты,Пастушку маю беражыце,Бо могуць фашысцкія каты Прыйсці і да вас... Не кажыце,Што Галя прыйшла мая з гета,Ёй крыжык наўмысля надзелі.Няхай гэта будзе сакрэтам,Каб немец яе не застрэліў!
