Навошта, калі падаспела нарэшце пара тэрмін жыццёвы адбыць, нібы лаўр, чыя зелень —самая цёмная зелень, чый кожны лісточак хвалісты па беражках (як усмешка ветру),— навошта тады чалавечнасць? Навошта, ад долі адрокшыся, прагнуць яе? О, не дзеля шчасця —загадзя пасмакаваць сваю блізкую страту — і не з цікаўнасці да выпрабоўвання сэрца — здолеў бы гэта і лаўр. ......................Не, а таму, што Зямное важней, і ў нас мае патрэбу Зямное — няхай крыху хісткае. Нам, самым хісткім, яно сама раз. Адзін раз. Толькі ўсяго адзін раз. Раз і не болей.Раз гэты, толькі адзін,раз быць зямным існаваннем —гэта, здаецца, і ёсць непаўторнасць, канечнасць.Гэтага прагнем усе! Толькі б дабіцца!Толькі б здабытак у простых руках утрымаць, у перапоўненым позірку, ў сэрцы маўклівым! Хочам Зямнымі быць.Каму перадаць гэта потым?Лепш захаваць назаўсёды сабе... На той свет што з сабой возьмеш? Не возьмеш Убачанасць, добра спазнаную тут, і мінулых падзей. Значыць, адны толькі болі, спазнаныя лепш,і даўгачасны свой вопыт кахання. I ўсё...Толькі ўсяго, невымоўнае толькі.Што з гэтым зробіштам, сярод зорак? А зоркі найбольш невымоўныя.З гор у даліну вандроўнік не будзе прыносіць жменю зямлі невымоўнай, а чыстае слова, цяжка здабытае там, і гарычкі сцябліну з жоўта-сіняю кветкай. Мы, пэўна, жывём тут, каб казаць чыста: «дрэва, дом, студня, акно». Самае большае: «вежа, калона». Казаць.О, так казаць, каб падказваць сутнасць, схаваную ў рэчах самім гэтым рэчам. Хітруе зямля моўчкі, калі падбівае ўсіх закаханых жарам страсцей сваіх іншых паліць?Вось парог — абаім закаханымпераступіць іх уласны парог, тымі стаптаны, якія ішлі, і тымі, што прыйдуць...як гэта лёгка.Тут цяпер час для Вымоўнага, тут яго дом. Выкажся і прызнай. Тут хутчэй, чым дзе-небудзь тыя адкрышацца рэчы, што перажыты, іх безаблічная дзейнасць тут выштурхне, зменіць.Лопне яе абалона, і вырасце дзея проста з сярэдзіны і абмяжуе сябе.Сэрца між молатаў паша ляжыць, як язык за зубамі, але і тады славіць нястомна.Свет услаўляй перад анёлам, не свет невымоўны, не фанабэрся сваім пачуццём велізарным.Бо ў тым сусвеце, дзе адчуваюць пачуцці, ты — немаўля. Лепш раскажы там анёлу простае нешта, што з роду ў род перадаецца, наша спрадвеку — даткніся рукою да зор.Выкажы рэчы яму.I ён здзіўлена стане, як ты стаяў у майстэрні рымара ў Рыме альбо ў ганчарні на Ніле. Паказвай яму рэчаў нявіннасць, іх шчасце, іх крэўную нашасць, і пакажы, як пакута прымае аблічча яе, служыць за рэч і канчаецца ў рэчы, каб потым ужо на тым свеце ад скрыпкі шчасліва ўцячы. Рэчы, што ў смерці жывуць, зразумеюць хвалю, бо яны, тленныя, просяць ратунку ў нас тленных,думаюць, пэўна, што мусім у сэрцы нябачнымператвараць іх у нас — бясконца ў тых нас, якімі мы ўрэшце станем.Хіба сапраўды ты хочаш, зямля, адрадзіцца нябачнай у нас? Ці не гэта — нябачнасць! — было даўнім жаданнем тваім? Нябачнасць! Зямля! Ператварэнне — найбольшая мара твая!Зямля, я люблю цябе. Вер мне, няшмат мне патрэбна вёснаў, каб я пакарыўся табе. Мне даволі нават адной — і яе ўжо ў крыві дастаткова! Безыменны ляцеў я к табе з далёкае далі.Вечна ты слушная, і прасвятленне тваё — давяральная смерць.Бачыш, жывы я. Чаму? Ні дзяцінства, ні будучыня не паміраюць у сэрцы маім... Звышжывое жыццёз сэрца крынічыць майго.
