Адлятаюць гадзіны і сэрца крыллем ранілі мне, летучы.Я адзін: і няма куды дзецца, часе горкі, ні ўдзень, ні ўначы.Дзе каханне? Дзе дом? Дзе паэт адпачне ад ганення людскога?Я аддаў сябе свету самога,а цяпер прадае мяне свет.
У ЗАЛЕ
Якая гожасць навакол! — паны у камергерскіх фраках і жабо!Як ноч вакол сузор’я, ўсе яны сабой зацьмілі бляск свяціл. Або ў карунках дамы млявыя, іх ручкі, нібы ашыйнік у балонскай сучкі, прабліскваюць праз аксамітны змрок; тут кожны — меламан, бібліяфіл, ад нас не адыходзяць ні на крок — крыніца мудрасці, здаровых сіл...У іх свой лад, жыццёвы свой зарок, ды не стасуецца з ім наша мэта: ім хочацца цвісці: каб малады — прыгожы быў; мы ж хочам жыць, а гэта — расці, састарыцца і даць плады.
ВАЗА З РУЖАМІ
Ты бачыў хлапчукоў, якія, злоснасчапіўшыся імгненна, у запаленянавісці ўзаемнай, па зямлікачаюцца, як звер пад роем пчол?Ці помніш ты прытворшчыкаў-актораў,шалёных коней сплецены клубок,ашчэраных, з крывавымі вачыма — нібы вылузваецца чэрап з храпы?Цяпер ты знаеш, як забыць пра гэта: перад табою ружы, ружы ў чашы,у незабыўнай, бо да краю поўнай занадтасцю быцця, амаль надмерам, ніколінеспатольнасцю бясконцай,нікомуненалежнай існасцю і дасканаласцю, амаль як нашай!Бязгучнасць і бясконцасць расхінання, патрэба шырыні, але не той, якую рэчы заціскаюць і звужаюць; ледзь-ледзь-акрэсленасць, нібы прачыстасць,суцэльная пяшчота-сарцавіна і самаапрамененасць да дна — што ёсць яшчэ, падобнае на гэта?Што ёсць падобнае на дакрананне пялёстка да пялёстка? Пачуццё?Глядзі: павекамі растуляцца пялёсткі, а там — суцэльныя павекі спяць, каб непрабуднасцю сваёй паслабіць,суцішыць сілу ўнутранага зроку?Глядзі: калі праз гэтыя пялёсткі святло ліецца з тысячы нябёсаў,што кроплю цемры кожную працэдзіць,як ззяннем вогненным прамыты, пругкаустаў разбуджаны пучок тычынак.Глядзі: якое трапятанне ў ружах!Такі малы ў іх вугал адхілення, што нерухомымі здаюцца, быццам іх промняў не рассейвае сусвет.Ты бачыш белую ў шчаслівым цвеце — адну сярод разгорнутых лісткоў, нібы Венеру ў ракавіне бачыш; альбо чырвоную, што сарамліва к суседцы быццам хіліцца, а тая, як холад, адхіляецца і зябне, замкнутая ў паныласці сваёй сярод разгорнутых, сярод паніклых.Што ж ападае з іх так лёгка-лётка, як цяжкі плашч, як мяккае крыло, як маска з твару? Як з сябе скідаюць? — Як лішак вопраткі перад каханым.У ружы — ўсё! Вось жоўтая, хіба ж расхрыстана-пустая гэта чаша не завязала плод, не збераглау ім аранжава-чырвоны сок?Другой цвіценне з цяжкасцю далося, бо невымоўная ружовасць цвету ліловай горычы ўзяла з паветра?А вось баціставая, як паненка, сагрэтая пяшчотнаю кашулькай, якую скінула з сукенкай разам у золка-сцішанай лясной купелі?А гэта — як апалавы фарфор, празрысты, крохкі, як кітайскі кубак, як матавае крылца матылька,— няўжо яна напоўнена адной сабою?Усе яны напоўнены сабою,бо іх саманапоўненасць і ёсцьіх знешні свет, іх дождж, іх вецер,выспельванне вясны і вінаватасць,і неспакой, і прыхаваны лёс,і цемрыва вячэрняе зямлі — і ўсё: да хмар, да зменлівасці хмар,да наплывання хмар і расплывання, да ўплыву ледзь улоўных зорак усё бясконцае ператварэнне змяшчаецца суцэльна на далоні.Усё мы бачым у цвіценні ружаў.
