Читать «Населены востраў» онлайн - страница 9

У акно глядзеў на яго доўгі цёмны твар з маркотнымі вялікімі вачыма, з паныла апушчанымі кутамі вуснаў, глядзеў без усякай цікавасьці, бяз злосьці і бяз радасьці, глядзеў не на чалавека зь іншага сьвету, а так, на дакучлівую хатнюю жывёлу, што зноў забралася, куды ёй не дазволена. Некалькі сэкундаў яны глядзелі адзін на аднаго, і Максім адчуваў, як засмучэньне, якое зыходзіць ад гэтай асобы, затапляе дом, захліствае лес і ўсю плянэту, і ўвесь навакольны сьвет, і ўсё вакол стала шэрым, панурым і сумным, бо ўсё ўжо было, і было шмат разоў, і яшчэ шмат разоў будзе, і не прадбачыцца ніякага выратаваньня ад гэтай шэрай маркотнай жаласнай нуды. Затым у хаце стала яшчэ цямней, і Максім павярнуўся да дзьвярэй.

Там, расставіўшы дужыя кароткія ногі, загарадзіўшы шырокімі плячыма ўвесь праём, стаяў скрозь зарослы рудым воласам каржакаваты чалавек у агідным клятчастым камбінэзоне. Праз буяныя рудыя зарасьнікі на Максіма глядзелі пранізьлівыя блакітныя вочкі, вельмі пільныя, вельмі нядобрыя і тым ня менш нейкія вясёлыя — можа быць, па кантрасьце з усясьветным засмучэньнем, што зыходзіла ад акна. Гэты валасаты малойчык таксама відавочна ня першы раз бачыў прышэльцаў зь іншага сьвету, але ён прывык абыходзіцца з гэтымі дакучлівымі прышэльцамі хутка, крута і рашуча — без усялякіх там кантактаў і іншых непатрэбных складанасьцяў. На шыі ў яго вісела на скураной папрузе тоўстая мэталічная труба найзлавесьнейшага выгляду, і выхлапную адтуліну гэтай прылады расправы з прышэльцамі ён цьвёрдай бруднай рукой накіроўваў прама Максіму ў жывот. Адразу было бачна, што ні пра навышэйшыя каштоўнасьці чалавечага жыцьця, ні пра Дэкларацыю правоў чалавека, ні пра іншыя цудоўныя вынаходзтвы навышэйшага гуманізму, як і пра сам гуманізм, ён чуць ня чуў, а раскажы яму пра гэтыя рэчы — не паверыў бы.

Аднак Максіму выбіраць не даводзілася. Ён працягнуў перад сабой пруток з нанізанымі грыбнымі капялюшыкамі, усьміхнуўся яшчэ шырэй і вымавіў зь перабольшанай артыкуляцыяй: «Мір! Дружба!» Панылая асоба за акном адгукнулася на гэты лёзунг доўгай непераборлівай фразай, пасьля чаго ачысьціла раён кантакту і, мяркуючы па гуках звонку, прынялася навальваць ў вогнішча сухія галіны. Ускудлачаная рудая барада блакітнавокага заварушылася, і зь медных зарасьнікаў панесьліся рыклівыя, узроўваючыя, ляскаючыя гукі, якія жыва нагадалі Максіму жалезнага цмока на перакрыжаваньні.

— Так! — сказаў Максім, энергічна ківаючы. — Зямля! Космас! — ён тыцнуў прутком у зэніт, і рыжабароды паслухмяна паглядзеў на праламаную столь. — Максім! — працягваў Максім, тыкаючы сябе ў грудзі. — Мак-сім! Мяне завуць Максім! — Для большай пераканаўчасьці ён ударыў сябе ў грудзі, як разьюшаная гарыла. — Максім!

— Махх-ссім! — раўнуў рыжабароды зь дзіўным акцэнтам.

Ня зводзячы вачэй з Максіма, ён выпусьціў цераз плячо сэрыю грукаючых і ляскаючых гукаў, у якой некалькі разоў паўтаралася слова «Мах-сім», у адказ на што нябачная панылая асоба прынялася выдаваць жудасныя тужлівыя фанэмы. Блакітныя вочы рыжабародага выкаціліся, раскрылася жоўтазубая пашча, і ён загагатаў. Відавочна, невядомы Максіму гумар сытуацыі дайшоў, нарэшце, да рыжабародага. Адсьмяяўшыся, рыжабароды выцер вольнай рукой вочы, апусьціў сваю сьмяротную зброю і зрабіў Максіму недвухсэнсоўны знак, які азначаў: «А ну, выходзь!»