Читать «Населены востраў» онлайн - страница 10

Максім з задавальненьнем падпарадкаваўся. Ён выйшаў на ґанак і зноў працягнуў пруток з грыбамі. Рыжабароды ўзяў пруток, пакруціў яго так і сяк, панюхаў і адкінуў у бок.

— Э, не! — запярэчыў Максім. — Вы ў мяне пальчыкі абліжаце...

Ён нагнуўся і падняў пруток. Рыжабароды не пярэчыў. Ён паляпаў Максіма па сьпіне, падштурхнуў да вогнішча, а ля вогнішча наваліўся яму на плячо, пасадзіў і пачаў нешта тлумачыць. Але Максім ня слухаў. Ён глядзеў на маркотнага. Той сядзеў насупраць і сушыў перад агнём нейкую шырокую брудную анучу. Адна нага ў яго была босая, і ён увесь час варушыў пальцамі, і гэтых пальцаў у яго было пяць. Пяць, а зусім ня шэсьць.

2

Гай, седзячы на ​​краёчку лавы каля вакна, паліраваў кукарду на бэрэце і глядзеў, як капрал Варыбобу выпісвае яму праязныя дакумэнты. Галава капрала была пахіленая набок, вочы вылупленыя, левая рука ляжала на стале, прытрымваючы блянк з чырвонай аблямоўкай, а правая нетаропка выводзіла каліграфічныя літары. Выдатна ў яго атрымліваецца, думаў Гай зь некаторай зайздрасьцю. Эх, які стары чарнільны хрэн: дваццаць гадоў у Гвардыі, і ўсё пісарам. Трэба ж, як пільна глядзелі... гонар брыгады... зараз яшчэ й язык высуне... Так і ёсьць — высунуў. І язык у яго ў чарнілах. Бывай здаровы, Варыбобу, старая ты чарніліца, больш мы з табой ня ўбачымся. Наогул неяк сумна зьяжджаць — хлопцы добрыя падабраліся, і паны афіцэры, і служба карысная, значная... Гай шмыгнуў носам і паглядзеў у акно.

За акном вецер нёс белы пыл па шырокай гладкай вуліцы без тратуараў, выкладзенай старымі шасьцікутнымі плітамі, бялелі сьцены доўгіх аднолькавых дамоў адміністрацыі й інжынэрнага пэрсаналу, ішла, прыкрываючыся ад пылу і прытрымліваючы спадніцу, пані Ідоя, дама поўная і прадстаўнічая — мужная жанчына, якая не пабаялася рушыць усьлед зь дзецьмі за панам брыгадзірам у гэтыя небясьпечныя месцы. Вартавы ў камэндатуры, з пачаткоўцаў, у неабмятым пылавіку і ў бэрэце, нацягнутым на вушы, зрабіў ёй «зброю на фронт». Потым праехалі два грузавікі з выхаванцамі, напэўна, рабіць прышчэпкі... Так яго, у шыю яго: ня высоўвайся за борт, няма чаго табе высоўвацца, тут табе не бульвар...

— Ты як усё ж ткі пішашся? — спытаў Варыбобу. — Гаал? Або можна проста — Гал?

— Не-не, — сказаў Гай. — Гаал маё прозьвішча.

— Шкада, — сказаў Варыбобу, задуменна абсмоктваючы пяро. — Калі б можна было «Гал» — якраз памясьцілася б у радок...

Пішы, пішы, чарніліца, падумаў Гай. Няма чаго табе радкі эканоміць. Капрал, называецца... Ґузікі зелянінай зарасьлі, тожа мне — капрал. Два мэдалі ў цябе, а страляць як сьлед не навучыўся, гэта ж усе ведаюць...

Дзьверы расчыніліся, і ў канцылярыю імкліва ўвайшоў пан ротмістр Тоот з залатой павязкай дзяжурнага на рукаве. Гай ускочыў і стукнуў абцасамі. Капрал падняў азадак, а пісаць не перастаў, стары хрэн. Капрал, называецца...