Читать «Населены востраў» онлайн - страница 11

— Ага... — вымавіў пан ротмістр, з агідай зьдзіраючы супрацьпыльную маску. — Радавы Гаал. Ведаю, ведаю, пакідаеце нас. Шкада. Але рады. Спадзяюся, у сталіцы будзеце служыць гэтак жа старанна.

— Так, пане ротмістру! — сказаў Гай усхвалявана. У яго нават у носе зашчыпала ад захапленьня. Ён вельмі любіў пана ротмістра Тоота, культурнага афіцэра, былога выкладчыка гімназіі. Аказваецца, і пан ротмістр таксама яго вылучаў.

— Можаце сесьці, — сказаў пан ротмістр, праходзячы за бар’ер да свайго стала. Не сядаючы, ён бегла прагледзеў паперы і ўзяўся за тэлефон. Гай тактоўна адвярнуўся да акна. На вуліцы нічога не зьмянілася. Пратупала на абед роднае капральства. Гай сумна праводзіў яго вачыма. Прыйдуць цяпер у сталоўку, капрал Сэрэмбэш скамандуе зьняць бэрэты на Падзячнае Слова, раўнуць хлопцы ў трыццаць глотак «падзячнае слова», а над каструлямі ўжо пара падымаецца, і блішчаць міскі, і старына Дога ўжо гатовы адмачыць вядомае сваё, кароннае наконт жаўнера і кухаркі... далібог, шкада зьяжджаць. І служыць тут небясьпечна, і клімат нездаровы, і паёк вельмі аднастайны, адны кансэрвы, але ўсё роўна... Тут, ва ўсякім разе, дакладна ведаеш, што ты — патрэбны, што безь цябе не абысьціся, тут ты на свае грудзі прымаеш злавесны напор з Поўдня, і адчуваеш гэты напор: адных сяброў колькі тут пахаваў — вунь за пасёлкам цэлы гай жэрдак з іржавымі шаломамі... А з другога боку — сталіца. Туды нейкага ўсякага ня пашлюць, і раз ужо пасылаюць, то не адпачываць... Там, кажуць, з Палаца Айцоў усе гвардзейскія пляцы праглядаюцца, так што за кожным пастраеньнем хто-небудзь з Айцоў абавязкова назірае... то бок ня тое, што абавязкова, але не-не ды й паглядзіць. Гая кінула ў запал: ні з таго, ні з гэтага ён раптам прадставіў сабе, што вось выклікалі яго са строю, а ён на другім кроку пасьлізнуўся ды й ляснуўся носам камандзіру пад ногі, загрымеў аўтаматам па бруку, разявака, і бэрэт невядома куды зьехаў... Ён адпачыў і крадком азірнуўся. Крый божа... Так, сталіца! Усё ў іх на вачах. Ну, ды нічога — іншыя ж служаць. А там Рада — сястрычка, сястрыца, матуля... дзядзька сьмешны са сваімі старажытнымі косткамі, з чарапахамі сваімі дапатопнымі... Вох і засумаваў жа я па вас, мілыя вы мае!...

Ён зноў зірнуў у акно і азадачана прыадкрыў рот. Па вуліцы да камэндатуры ішлі два чалавекі. Адзін быў знаёмы — рудае хайло Зэф, з асабліва небясьпечных, старшына сто трыццаць чацьвёртага атраду сапёраў, сьмяротнік, які зарабляе сабе на жыцьцё расчысткай трасы. А другі быў — ну абсалютнае пудзіла, і пудзіла жудаснаватае. Сьпярша Гай прыняў яго за вырадка, але тут жа зразумеў, што наўрад ці Зэф стаў бы цягнуць вырадка ў камэндатуру. Здаравенны голы хлопец, малады, увесь карычневы, здаровы, як бык — адны майткі на ім нейкія кароткія з бліскучай матэрыі... Зэф быў пры сваёй гармаце, але не падобна было, каб ён канваяваў гэтага чужынца — ішлі яны побач, і чужынец, недарэчна размахваючы рукамі, увесь час нешта Зэфу даводзіў, Зэф жа толькі аддзімаўся і выгляд меў зусім адурэлы. Дзікун нейкі, падумаў Гай. Толькі адкуль ён там узяўся — на трасе? Можа быць, мядзьведзямі выхаваны? Бывалі такія выпадкі. І падобна: вунь мускулы якія, так і пераліваюцца...