Читать «Населены востраў» онлайн - страница 203

Яны сустрэліся на параўнальна вольным участку шашы і праскочылі адзін паўз аднаго, ледзьве не сутыкнуўшыся, і Максім пасьпеў заўважыць голы чэрап, круглыя ​​зялёныя вочы і велізарныя адтапыраныя вушы, і ўвесь падціснуўся, бо ўсё зноў ішло кулём... Вандроўнік! Масаракш! Уся краіна валяецца ў дэпрэсіі, усе вырадкі валяюцца ў непрытомнасьці, а гэты гад, гэты д’ябал, зноў неяк выкруціўся! Значыць, ён усё-ткі прыдумаў сваю абарону... І зброі няма... Максім паглядзеў у люстэрка: доўгая жоўтая машына разварочвалася. Ну, што ж, давядзецца абысьціся бяз зброі. І ўжо з гэтым сумленьне мяне мучыць ня будзе... Максім націснуў на аксэлератар. Хуткасьць, хуткасьць... ну, мілая, яшчэ... Жоўты плоскі капот насоўваўся, рос, ужо бачныя над рулём зялёныя пільныя вочы...

Ну, Мак!

Максім растапырыўся, упёрся, адной рукой загарадзіў Вепрука і з усіх сілаў націснуў на тормаз.

У разьдзіраючым выцьці і віску тармазоў жоўты капот са скрыгатам і хрустам уварваўся яму ў багажнік, і зьмінаючыся гармонікам, устаў дубка. Пасыпалася шкло. Максім нагой выбіў дзьверы і вываліўся вонкі. Балюча было жудасна, боль быў у пятцы, у пабітым калене, у абадранай руцэ, але ён забыў пра яго празь імгненьне, бо Вандроўнік ужо стаяў перад ім. Гэта было немагчыма, але гэта было. Д’ябал, д’ябал — доўгі, сухі, грозны, з адведзенай для ўдару рукой...

Максім кінуўся на яго, уклаўшы ў гэты кідок усё, што ў яго яшчэ заставалася. Міма! І страшны ўдар у патыліцу... Сьвет нахіліўся, ледзь ня ўпаў, але ня ўпаў усё-ткі, а Вандроўнік зноў перад вачыма, зноў голы чэрап, пільныя зялёныя вочы і рука, адведзеная для ўдару... Стоп, спыніся, ён прамахнецца... Ага!... Куды гэта ён глядзіць?... Ну, нас на гэта ня купіш... Вандроўнік з застылым тварам утаропіўся па-над галавой Максіма, і Максім кінуўся зноў і на гэты раз папаў. Доўгі чорны чалавек сагнуўся папалам і павольна паваліўся на асфальт. Тады Максім абярнуўся.

Шэры куб Цэнтру быў выдатна бачны адсюль, і ён больш ня быў кубам. Ён плюшчыўся на вачах, ацякаў і правальваўся ўнутр сябе, над ім уздымалася дрыготкае сьпякотнае паветра, і пара, і дым, і нешта асьляпляльна белае, сьпякотнае нават тут, страшна і весела выглядвала скрозь доўгія вэртыкальныя расколіны і аконныя дзіркі... Добра, там усё ў парадку... Максім з урачыстасьцю павярнуўся да Вандроўніка. Д’ябал ляжаў на баку, абхапіўшы жывот доўгімі рукамі, вочы ягоныя былі заплюшчаныя. Максім асьцярожна прысунуўся. З пакарабачанай малалітражкі высунуўся Вяпрук. Ён вазіўся і ёрзаў, спрабуючы выбрацца вонкі. Максім спыніўся побач з Вандроўнікам і нахіліўся, прымерваючыся, як ударыць, каб пакончыць адразу. Масаракш, праклятая рука не падымалася на ляжачага... І тады Вандроўнік прыадплюшчыў вочы і сіпла прамовіў:

— Dummkopf! Rotznase!

Максім не адразу яго зразумеў, а калі зразумеў, у яго падкасіліся ногі.