Читать «Населены востраў» онлайн - страница 201

Вяпрук...

Ён ускочыў. Колькі прайшло часу? Ён ірвануўся назад па тунэлі. Вяпрук таксама ляжыць, адкінуўшы капыты, але калі ён пачуў страляніну, у яго маглі ня вытрымаць нэрвы... Гэта, вядома, у найвышэйшай ступені сумнеўна — нэрвы ў Вепрука, але хто ведае!...

Ён падбег да ліфта, на сэкунду затрымаўшыся зірнуць на паноў афіцэраў у дэпрэсіі. Відовішча было цяжкое: усе трое плакалі, пакідаўшы аўтаматы, у іх не было нават сілаў выцерці сьлёзы й соплі. Добра, паплачце, гэта карысна, паплачце над маім Гаем, паплачце над Птушкай... над Гэлам... над маім Лесьніком... трэба меркаваць, вы ня плакалі зь дзяцінства і ўжо ва ўсякім выпадку вы ня плакалі над тымі, каго забівалі. Так паплачце хоць перад сьмерцю...

Ліфт стрымгалоў вынес яго на паверхню. Анфіляда пакояў была поўная народу: афіцэры, жаўнеры, капралы, армейцы, гвардзейцы, цывільныя, усе пры зброі, усе ляжаць, сядзяць, зажурыўшыся, некаторыя плачуць у голас, адзін мармыча, трасе галавою і стукае сябе ў грудзі кулаком... а гэты вось застрэліўся... Масаракш, страшная штука — Чорнае Выпраменьваньне, нездарма Айцы зьберагалі яго на чорны дзень...

Ён выбег у вэстыбюль, пераскокваючы церазь людзей, якія бясьсільна варушыліся, ледзь не кулём скаціўся па каменных прыступках і спыніўся перад сваім аўтамабілем, з палёгкай перавёўшы дух. Нэрвы ў Вепрука вытрымалі. Вяпрук напаўляжаў на пярэднім сядзеньні з заплюшчанымі вачыма.

Максім выцягнуў з багажніка бомбу, вызваліў яе ад прамасленай паперы, асьцярожна ўзяў пад паху і, не сьпяшаючыся, вярнуўся да ліфта. Ён старанна агледзеў запал, уключыў гадзіньнікавы мэханізм, паклаў бомбу ў кабіну і націснуў кнопку. Кабіна правалілася, уносячы ў апраметную вогненнае возера, якое выльецца на волю празь дзесяць хвілін. Дакладней, празь дзевяць хвілін з сэкундамі...

Ён пабег назад.

У аўтамабілі ён асьцярожна пасадзіў Вепрука больш ці менш прама, сеў за руль і вывеў машыну са стаянкі. Шэры будынак навісаў над ім, цяжкі, недарэчны, прырэчаны, бітком набіты прырэчанымі людзьмі, ня здольнымі ні перасоўвацца, ні разумець, што адбываецца.

Гэта было гняздо, жудаснае зьмяінае гняздо, набітае самай адборнай дрэньню, спэцыяльна, клапатліва адабранай дрэньню, гэтая дрэнь сабраная тут адмыслова для таго, каб ператвараць у дрэнь усіх, да каго дастае гнюсная варажба радыё, тэлебачаньня і выпраменьваньня вежаў. Усе яны там — ворагі, і кожны ні на хвіліну не задумаўся б зрашэціць кулямі, здрадзіць, раскрыжаваць мяне, Вепрука, Зэфа, Раду, усіх маіх сяброў і любімых... І ўсё ж добра, што я згадаў пра гэта толькі зараз. Раней такая думка мне б перашкодзіла. Я б адразу згадаў Рыбу... Адзіны чалавек у прырэчаным зьмяіным гнязьдзе, ды й той — Рыба... А што — Рыба? — падумаў ён. Што я пра яе, у рэшце рэшт, ведаю? Вучыла мяне гаварыць? Прыбірала за мной ложак?... Ну-ка, пакінь Рыбу ў спакоі, ты выдатна разумееш, што справа ня толькі ў Рыбе. Справа ў тым, што зь сёньняшняга дня ты выходзіш біцца ўсур’ёз, насьмерць, як усе тут б’юцца, і біцца табе давядзецца з дурнямі — са злоснымі дурнямі, якія абалваненыя выпраменьваньнем; з хітрымі, невуцкімі, прагнымі дурнямі, якія накіроўвалі гэтае выпраменьваньне; з добранакіраванымі дурнямі, якія радыя былі б з дапамогай выпраменьваньня ператварыць лялек злосных, асатанелых, у лялек замілаваных, квазі-добрых... І ўсе яны будуць імкнуцца забіць цябе, і тваіх сяброў, і тваю справу, таму што — запамятай гэта добранька, засвой на ўсё жыцьцё! — таму што ў гэтым сьвеце ня ведаюць іншых спосабаў пераконваць іншадумцаў... Чараўнік сказаў: хай сумленьне не перашкаджае думаць ясна, хай розум навучыцца пры неабходнасьці заглушаць сумленьне. Правільна, падумаў ён. Горкая правільнасьць, страшная правільнасьць... Тое, што я зараз зрабіў, тут называецца подзьвігам. І Вяпрук дажыў да гэтага дня. І ў гэты дзень верылі як у добрую казку Лясьнік, Птушка, Зялёны, і Гэл Кэтшаф, і мой Гай, і яшчэ дзесяткі і сотні, і тысячы людзей, якіх я ніколі ня бачыў... І ўсё ж ткі мне нядобра. І калі я хачу, каб у далейшым мне давяралі й ішлі за мной, я ніколі і нікому не павінен распавядаць, што галоўны мой подзьвіг я зьдзейсьніў не тады, калі скакаў і бегаў пад кулямі, а вось цяпер, калі яшчэ ёсьць час пайсьці і разрадзіць бомбу, а я ганю і ганю машыну прэч ад клятага месца...