Читать «Населены востраў» онлайн - страница 190

Вялікі Мак лічыў галак. Ён толькі зірнуў, хто ўвайшоў, вярнуўся быў да свайго занятку, але тут жа зноў азірнуўся і ўгледзеўся больш пільна. Пазнаў, падумаў пракурор. Пазнаў, разумніца мая... Ён ветліва ўсьміхнуўся Маку, палапаў маладзенькага лябаранта, што круціў арытмомэтр, і, спыніўшыся пасярэдзіне пакоя, агледзеўся.

— Ну-с... — прамовіў ён у прастору паміж Макам і Апалонікам. — А тут у нас што робіцца?

— Пане Сім, — сказаў Апалонік, чырванеючы, падморгваючы і паціраючы рукі, — растлумачце пану інспэктару, чым вы... кхе... гм...

— А я ж вас ведаю, — сказаў вялікі Мак, неяк нечакана ўзьнікаючы за два крокі ад пракурора. — Прабачце, калі я не памыляюся, вы — дзяржаўны пракурор?

Так, мець справу з Макам было нялёгка, увесь старанна прадуманы плян паляцеў да чорта адразу ж: Мак і не падумаў нічога хаваць, ён нічога не баяўся, яму было цікава, ён глядзеў на пракурора з вышыні свайго велізарнага росту, як на нейкую экзатычную жывёлу... Трэба было пераладжвацца на хаду.

— Так, — з халодным зьдзіўленьнем вымавіў пракурор, перастаючы ўсьміхацца. — Наколькі мне вядома, я сапраўды дзяржаўны пракурор, хоць мне незразумела... — Ён нахмурыўся і ўгледзеўся ў твар Мака. Мак шырока ўсьміхаўся. — Ба-ба-ба! — усклікнуў пракурор. — Ну вядома ж... Мак Сім, ён жа Максім Камэрэр! Аднак, дазвольце, мне ж далажылі, што вы загінулі на катарзе... Масаракш, як вы сюды трапілі?

— Доўгая гісторыя, — адказаў Мак, махнуўшы рукой. — Між іншым, я таксама зьдзіўлены, убачыўшы вас тут. Ніколі ня думаў, што нашыя заняткі цікавяць Дэпартамэнт юстыцыі...

— Вашыя заняткі цікавяць самых нечаканых людзей, — сказаў пракурор. Ён узяў Мака пад руку, адвёў яго да далёкага вакна і даверным шэптам запытаўся:

— Калі вы нам падорыце пілюлі? Сапраўдныя пілюлі, на ўсе трыццаць хвілін...

— А вы хіба таксама?... — спытаў Мак. — Зрэшты, так, натуральна...

Пракурор гаротна пакруціў галавой і зь цяжкім уздыхам закаціў вочы.

— Нашае дабраславеньне і наш праклён, — прамовіў ён. — Шчасьце нашае дзяржавы і гора ейных кіраўнікоў... Масаракш, я жудасна рады, што вы жывыя, Мак. Мушу вам сказаць, што справа, па якой вы праходзілі, была адной зь нешматлікіх у маёй кар’еры, якія пакінулі ў мяне пачуцьцё прыкрай нездаволенасьці... Не-не, не спрабуйце адмаўляць, — па літары закону вы былі вінаватыя, з гэтага боку ўсё ў парадку... вы напалі на вежу, здаецца, забілі гвардзейца, за гэта, ці ведаеце, па галоўцы ня гладзяць. Але вось па сутнасьці... Прызнаюся, рука ў мяне здрыганулася, калі я падпісваў ваш прысуд. Як быццам я прыгаворваў дзіця, не крыўдуйце. У рэшце рэшт, бо гэта была задума хутчэй нашая, чым вашая, і ўся адказнасьць...

— Я не крыўдую, — сказаў Мак. — І вы не далёкія ад ісьціны: выхадка з гэтай вежай была дзіцячая... Ва ўсякім выпадку, я ўдзячны пракуратуры за тое, што нас тады не расстралялі.

— Гэта было ўсё, што я мог зрабіць, — сказаў пракурор. — Памятаецца, я быў вельмі засмучаны, даведаўшыся пра вашую гібель... — ён засьмяяўся і па-сяброўску сьціснуў локаць Мака. — Па-чартоўску рады, што ўсё скончылася так добра. Па-чартоўску рады зрабіць знаёмства... — Ён паглядзеў на гадзіньнік. — Слухайце, Мак, а чаму вы тут? Не-не, я не зьбіраюся вас арыштоўваць, гэта не мая справа, хай цяпер вамі займаецца ваенная камэндатура. Але што вы робіце ў гэтым інстытуце? Хіба вы хімік? Ды яшчэ... — Ён паказаў пальцам на шаўрон.