Читать «Населены востраў» онлайн - страница 189

Ён усьміхаўся, паляпваў, ціснуў рукі, а сам увесь гэты час думаў, што вось другі раз ён ужо тут зь мінулага году, і ўсё быццам бы па-старому, але раней ён неяк не зьвяртаў на гэта ўвагі... А зараз вось зьвярнуў. Чаму толькі зараз?... А, вось чаму! Чым такім быў для мяне Вандроўнік год ці два таму? Фармальна — адным з нас, фактычна — кабінэтнай фігурай, якая ня мела ні ўплыву на палітыку, ні свайго месца ў палітыцы, ні сваіх мэтаў у палітыцы. Аднак з тых часоў ён пасьпеў многае. Агульнадзяржаўнага маштабу апэрацыя па выняцьці замежных шпіёнаў — гэта ягоная акцыя. Пракурор сам вёў гэтыя працэсы і быў тады ашаломлены, зразумеўшы, што мае справу не са звычайнымі ліпавымі шпіёнамі-вырадкамі, а з сапраўднымі мацёрымі выведнікамі, закінутымі Астраўной Імпэрыяй для збору навуковай і эканамічнай інфармацыі. Вандроўнік вывудзіў іх усіх, усіх да адзінага, і з тых часоў стаў нязьменным шэфам асаблівай контрвыведкі.

Далей, менавіта Вандроўнік раскрыў змову лысага Пухіра, фігуры жудаснай, якая сядзела вельмі трывала, моцна і небясьпечна, і капала пад шэфства Вандроўніка над контрвыведкай. І сам жа яго шлёпнуў, нікому не даверыў. Ён заўсёды паступаў адкрыта, ніколі не маскіраваўся і дзейнічаў толькі ў адзіночку — ніякіх кааліцыяў, ніякіх вуніяў, ніякіх часовых саюзаў. Так ён зваліў аднаго за адным трох начальнікаў Ваеннага дэпартамэнту, — тыя нават пікнуць не пасьпявалі, а іх ужо выклікалі наверх, — пакуль не дамогся, каб паставілі Дзяргунчыка, што панічна баяўся вайны... Гэта ён год таму зарубіў праект «Золата», прадстаўлены наверх Патрыятычным зьвязам Прамысловасьці і фінансаў... Тады здавалася, што Вандроўнік вось-вось зьляціць, бо праект выклікаў захапленьне ў самога Таты, але Вандроўнік яму неяк даказаў, што ўсе карысьці праекта — чыста часовыя, а празь дзесяць гадоў пачнецца павальная эпідэмія вар’яцтва і поўная разруха... Ён увесь час неяк ухітраўся ім даказваць, ніхто ніколі нічога ня мог ім даказаць, толькі Вандроўнік мог. І ўвогуле зразумела, чаму. Ён ніколі нічога не баяўся. Так, ён доўга сядзеў у сябе ў кабінэце, але ў рэшце рэшт зразумеў сваю сапраўдную цану. Зразумеў, што ён патрэбны ўсім нам, кім бы мы ні былі і як бы ні біліся паміж сабою. Таму што толькі ён можа стварыць абарону, толькі ён можа пазбавіць нас пакутаў... А саплякі ў белых халатах малююць на яго карыкатуркі, і ён ім гэта дазваляе...

Рэфэрэнт расчыніў перад пракурорам чарговыя дзьверы, і пракурор убачыў свайго Мака. Мак у белым халаце з шаўронам на рукаве сядзеў на падаконьніку і глядзеў вонкі. Калі б які-небудзь дарадца юстыцыі дазволіў сабе ў службовы час тырчэць на падаконьніку і лічыць галак, яго можна было б са спакойным сумленьнем пусьціць па этапе, як яўнага гультая і нават сабатажніка. У гэтым жа выпадку, масаракш, нічога нельга было сказаць. Ты яго за каўнер, а ён табе: «Дазвольце! Я стаўлю мысьленны экспэрымэнт! Адыдзіце і не перашкаджайце!»