Читать «Населены востраў» онлайн - страница 180

Ён праглынуў апошняе пячэньне і залпам дапіў малако.

Потым уголас сказаў: «Прыступім».

Ён раскрыў тэчку. Мінулае гэтага чалавека туманнае. І гэта, вядома, няважны пачатак для знаёмства. Але мы з вамі ведаем ня толькі як зь мінулага выводзіць сучаснасьць, але і як з сучаснасьці выводзіць мінулае. І калі нам так ужо спатрэбіцца мінулае нашага Мака, мы ў рэшце рэшт выведзем яго з сучаснасьці. Гэта называецца экстрапаляцыяй... Наш Мак пачынае сваю сучаснасьць з таго, што бяжыць з катаргі. Раптам. Нечакана. Якраз у той момант, калі мы з Вандроўнікам цягнем да яго рукі. Вось панічны рапарт генэрал-камэнданта, клясычны лямант ідыёта, які нашкодзіў і спадзяецца пазьбегнуць пакараньня: ён ані ў чым не вінаваты, ён зрабіў усё па інструкцыі, ён ня ведаў, што аб’ект добраахвотна паступіў у сапёры-сьмяротнікі, а аб’ект паступіў і падарваўся на мінным полі. Ня ведаў. Вось і мы з Вандроўнікам ня ведалі. А трэба было ведаць! Аб’ект — чалавек нечаканы, вы павінныя былі дапускаць што-небудзь падобнае, пане Разумнік... Так, тады гэта ўразіла мяне, але ж цяпер мы разумеем, у чым справа: нехта растлумачыў нашаму Маку пра вежы, ён вырашыў, што ў Краіне Айцоў яму рабіць няма чаго, і ўцёк на поўдзень, сымуляваўшы гібель... Пракурор апусьціў галаву на руку, вяла пацёр лоб. Так, тады ўсё гэта й пачалося... Гэта быў першы промах у сэрыі маіх промахаў: я паверыў, што ён загінуў. А як я мог не паверыць? Які нармальны чалавек пабяжыць на поўдзень, да мутантаў, на верную сьмерць?... Любы б паверыў. А вось Вандроўнік — не паверыў.

Пракурор узяў чарговы рапарт. О, гэты Вандроўнік! Разумніца Вандроўнік, геній Вандроўнік... Вось як мне трэба было дзейнічаць — як ён! Я быў упэўнены, што Мак загінуў: Поўдзень ёсьць Поўдзень. А ён навадніў усё Зарэчча сваімі агентамі. Тлусты Фанк — ах, не дабраўся я да яго ў свой час, не прыбраў да рук! — гэты тлусты аблезлы парсюк схуднеў, матаючыся па краіне, вышукваючы і выглядаючы, а ягоны Кура здох ад ліхаманкі на Шостай трасе, а ягоны Тапа-Пеўнік быў захоплены горцамі, а потым Пяцьдзесят Пяты, ня ведаю, хто ён такі, папаўся піратам аж на ўзьбярэжжы, але пасьпеў паведаміць, што Мак там зьяўляўся, здаўся патрулям і накіраваны ў сваю калёну... Вось як паступаюць людзі з галавой: яны ні ў што ня вераць і нікога не шкадуюць. Вось як я павінен быў паступіць тады. Кінуць усе справы, заняцца толькі Макам, бо я ўжо тады выдатна разумеў, якая гэта страшная сіла — Мак, а я замест гэтага счапіўся зь Дзяргунчыкам і прайграў, а потым зьвязаўся з гэтай ідыёцкай вайной і таксама прайграў... Я і цяпер бы прайграў, але мне, нарэшце, пашанцавала: Мак аб’явіўся ў сталіцы, у логаве Вандроўніка, і я пра гэта даведаўся раней за Вандроўніка. Так, Вандроўнік, так, храсткавухі, цяпер прайграў ты. Трэба ж было табе зьехаць менавіта цяпер! І ты ведаеш, Вандроўнік, мяне нават не засмучае тая акалічнасьць, што зноў засталося невядомым, куды і навошта ты зьехаў. Зьехаў і добра. Ты, вядома, ва ўсім паклаўся на свайго Фанка, і твой Фанк прывёз табе Мака, але вось жа бяда — зваліўся твой Фанк пасьля сваіх ваенных прыгод, ляжыць бяз памяці ў палацавым шпіталі — важная фігура, такіх толькі ў палацавы шпіталь! — і цяпер я не прамахнуся, цяпер ён будзе там ляжаць столькі, колькі мне спатрэбіцца. Так што цябе няма, Фанка няма, а наш Мак ёсьць, і гэта атрымалася вельмі ўдала...