Читать «Населены востраў» онлайн - страница 159

У далёкім куце ён убачыў вялікі маляўнічы плякат, прыгожы плякат, у тры фарбы... праўда, цьвільлю крануўся... На плакаце было сіняе мора, з мора выходзіў, наступіўшы адной нагой на чорны бераг, аранжавы прыгажун у незнаёмай форме, вельмі мускулісты і зь непрапарцыйна маленькай галавой, якая складалася напалову з магутнай шыі. У адной руцэ волат сьціскаў скрутак зь незразумелым надпісам, а другой — усаджваў у сушу палымяную паходню. Ад полымя паходні займаўся пажарам нейкі горад, у агні корчыліся гнюснага выгляду ўродцы, і яшчэ тузін уродцаў на карачках разьбягаўся ў бакі. У верхняй частцы пляката было нешта напісана вялікімі аранжавымі літарамі. Літары былі знаёмыя, нашыя, але словы зь іх складваліся зусім прамаўляльныя.

Чым даўжэй Гай глядзеў на плякат, тым менш плякат яму падабаўся. Ён чамусьці згадаў плякат у казарме: тым адлюстроўваўся чорны арол-гвардзеец (таксама зь вельмі маленькай галавой і магутнымі мышцамі), які сьмела адстрыгаў гіганцкімі нажніцамі галаву гнюснаму аранжаваму цмоку, што высунуўся з мора. На лёзах нажніц было, памятаецца, напісана: на адным — «Баявая Гвардыя», на іншым — «Наша слаўная армія». «Ага, — сказаў сам сабе Гай, у апошні раз кідаючы погляд на плякат. — Гэта мы яшчэ паглядзім... Паглядзім мы яшчэ, хто каго прыпаліць, масаракш!» Ён адвярнуўся ад пляката і аслупянеў.

З вытанчанай лакіраванай паліцы глядзеў на яго шклянымі вачыма знаёмы твар, квадратны, з русым чубком над бровамі, з прыметным шрамам на правай шчацэ... Ротмістр Пудураш, нацыянальны герой, камандзір роты ў Брыгадзе Мёртвых-але-Незабыўных, патопнік адзінаццаці белых субмарын, які загінуў у няроўным баі. Ягоны партрэт, увянчаны букетам сухацьвету, вісеў у кожнай казарме, ягоны бюст красаваўся на кожным пляцы... а галава ягоная, ссохлая, з жоўтай мёртвай скурай была чамусьці тут. Гай адступіў. Так, гэта найсапраўднейшая галава. А вунь яшчэ галава — незнаёмы востры твар... І яшчэ галава... і яшчэ...

— Мак! — сказаў Гай. — Ты бачыў?

— Так, — сказаў Максім.

— Гэта галовы! — сказаў Гай. — Сапраўдныя галовы...

— Паглядзі альбомы на стале, — сказаў Максім.

Гай зь цяжкасьцю адарваў погляд ад жудаснай калекцыі, павярнуўся і нерашуча падышоў да стала. Прымач нешта крычаў на незнаёмай мове, раздавалася музыка, лескаталі разрады, і зноў нехта размаўляў — лісьліва, аксамітным значным голасам...

Гай наўздагад узяў адзін з альбомаў і адкінуў цьвёрдую, абклееную скурай вокладку. Партрэт. Дзіўны доўгі твар з пушыстымі бакенбардамі, якія зьвісаюць са шчок на плечы, валасы над ілбом выгаленыя, нос кручком, разрэз вачэй нязвыклы. Непрыемны твар, немагчыма ўявіць, як ён усьміхаецца. Незнаёмы мундзір, нейкія значкі ці мэдалі ў два рады... Ну і тып... Напэўна, якая-небудзь шышка. Гай перакінуў старонку. Той жа тып у кампаніі зь іншымі тыпамі на мастку белай субмарыны, па-ранейшаму пануры, хоць астатнія выскаляюцца. На заднім пляне, ня ў фокусе, — нешта накшталт набярэжнай, нейкія незнаёмыя пабудовы, мутныя сілуэты ня тое пальмаў, ня тое кактусаў... Наступная старонка. У Гая захапіла дух: падпалены «цмок» са згорнутай набок вежай, з адкрытага люка зьвісае цела гвардзейца-танкіста, і яшчэ два целы, адно на адным, у старонцы, а над імі, расставіўшы ногі, усё той жа тып — зь пісталетам у апушчанай руцэ, у шапцы, падобнай на востраканечны каўпак. Дым ад «цмока» густы, чорны, але месцы знаёмыя — гэты самы бераг, пяшчаны пляж і выдмы ззаду... Гай увесь напружыўся, перагортваючы старонку, і не дарма. Натоўп мутантаў, чалавек дваццаць, усе голыя, цэлая куча ўродаў, сьцягнутых адной вяроўкай. Некалькі дзелавітых піратаў у каўпаках, з дымнымі паходнямі, а збоку зноў гэты тып — штосьці, мабыць, загадвае, працягнуўшы правую руку, а левая рука ляжыць на дзяржаньні корціка. Да чаго ж жудасныя гэтыя ўроды, глядзець страшна... Але далей пайшло яшчэ страшней.