Читать «Населены востраў» онлайн - страница 157

Цішыня. І крычаць больш сілаў не было...

Ня зводзячы вачэй з субмарыны, Гай намацаў аўтамат, дрыготкім пальцам ссунуў засьцерагальнік і, ня цэлячыся, выпусьціў у бухту чаргу. Пратрашчала коратка, бясьсільна і нібы ў вату. На гладкай вадзе ўзьляцелі фантанчыкі, разышліся колы. Гай падняў ствол вышэй і зноў націснуў на спускавы кручок. На гэты раз гук атрымаўся: кулі загрукаталі па мэтале, завішчалі рыкашэты, ударыла рэха. І — нічога. Нічагусенькі. Ні гуку больш, нібы ён тут адзін, нібы ён і быў заўсёды адзін. Нібы патрапіў ён сюды невядома як, занесла, як у брэдавым сьне, у гэтае мёртвае месца, толькі не прачнуцца і не апрытомнець. І цяпер заставацца яму тут аднаму назаўжды.

Ня памятаючы сябе, Гай, як быў — у адным боце, увайшоў у ваду, спачатку павольна, потым усё хутчэй, потым пабег, высока задзіраючы ногі, па пояс у вадзе, усхліпваючы і лаючыся ўслых. Іржавы гмах насоўваўся. Гай то брыў, разграбаючы ваду, то кідаўся ўплаў, дабраўся да борта, паспрабаваў ускараскацца — нічога не атрымалася, абагнуў субмарыну з кармы, учапіўся за нейкія тросы, ускарабкаўся, абдзіраючы рукі і калені, на палубу і спыніўся, заліваючыся сьлязьмі. Яму было зусім ясна, што ён загінуў. «Э-гэй!» — крыкнуў ён перахопленым голасам.

Палуба была пустая, на дзірчастым жалезе наліпла сухое багавіньне, нібы абрасло жалеза зьлямчанымі валасамі. Насавая надбудова велізарным плямістым грыбом навісала над галавой, збоку ў брані зеўраў шырокі рваны шрам. Грукаючы ботам па жалезе, Гай абагнуў надбудову і ўбачыў жалезныя клямары, якія вялі наверх, яшчэ вільготныя, закінуў аўтамат за сьпіну, палез. Лез доўга, цэлую вечнасьць, у душнай цішыні, насустрач немінучай сьмерці, насустрач вечнай сьмерці, ускараскаўся і замер, стоячы на ​​карачках: пачвара ўжо чакала яго, люк быў насьцеж, нібы сто гадоў не закрываўся, і нават завесы зноў прыржавелі — прашу, маўляў. Гай падпоўз да чорнага раскрытага зеву, зазірнуў, галава ў яго закружылася, зрабілася моташна... З жалезнай глоткі шчыльнай масай выпірала цішыня, гады і гады застаялай, перапрэлай цішыні, і Гай раптам уявіў сабе, як там, у жоўтым згнілым сьвятле, задушаны тонамі гэтай цішыні, насьмерць б’ецца адзін супраць усіх добры сябар Мак, б’ецца з апошніх сілаў і кліча: «Гай! Гай!», А цішыня, ухмыляючыся, ляніва праглынае гэтыя крыкі без астатку і ўсё навальваецца, падмінае Мака пад сябе, душыць, цісьне. Гэта было немагчыма перанесьці, і Гай палез у люк.

Ён плакаў і сьпяшаўся, сарваўся ў рэшце рэшт і загрымеў уніз, праляцеў некалькі мэтраў і ўпаў на пясок. Тут быў жалезны калідор, цьмяна асьветлены рэдкімі пыльнымі лямпачкамі, на падлозе пад шахтай за гады і гады нанесла тонкага пяску. Гай ускочыў, — ён усё яшчэ сьпяшаўся, ён усё яшчэ вельмі баяўся спазьніцца, — і пабег, куды вочы глядзелі, з крыкам: «Я тут, Мак... Я іду... Іду...»