Читать «Населены востраў» онлайн - страница 161

— Дзе гэта ўсё цяпер? — гаварыў Максім. — Куды вы ўсё гэта падзелі, выклятыя дзеці выклятых бацькоў? Разграмілі, спаскудзілі, разьмянялі на жалеза... Эх, вы... чалавечкі... — Ён кінуў альбом на стол. — Пайшлі.

Ён зь лютасьцю наваліўся на дзьверы, са скрыгатам і віскам расчыніў іх насьцеж і закрочыў па калідоры.

На палубе ён спытаў:

— Есьці хочаш?

— Угу... — адказаў Гай.

— Добра, — сказаў Максім. — Зараз будзем есьці. Паплылі.

Гай выбраўся на бераг першым, адразу ж зьняў бот, распрануўся і расклаў вопратку на прасушку. Максім усё яшчэ плаваў, і Гай не без трывогі сачыў за ім: вельмі ўжо глыбока ныраў сябар Мак і вельмі ўжо падоўгу заставаўся пад вадой. Нельга так, небясьпечна так, як яму паветра хапае?... Нарэшце, Максім усё ж ткі выйшаў, цягнучы за жабры велізарную магутную рыбіну. У рыбіны быў ачмурэлая выгляд, ніяк яна зразумець не магла, як жа гэта яе злавілі голымі рукамі. Максім адкінуў яе падалей у пясок і сказаў:

— Па-мойму, гэтая пасуе. Амаль неактыўная. Таксама, напэўна, мутант. Прымі таблеткі, а я яе зараз прыгатую. Яе можна сырой ёсьць, я цябе навучу, — сасімі называецца. Ня еў? Давай нож...

Потым, калі яны наеліся сасімі — нічога ня скажаш, аказалася цалкам ядома, — і ўлягліся галышом на гарачым пяску, Максім пасьля доўгага маўчаньня спытаў:

— Калі б мы трапілі ў рукі патрулёў, здаліся б, куды б яны нас адправілі?

— Як — куды? Цябе — па месцы выхаваньня, мяне — па месцы службы... А што?

— Гэта дакладна?

— Куды ўжо дакладней... Інструкцыя самога генэрал-камэнданта. А чаму ты пытаешся?

— Зараз пойдзем шукаць гвардзейцаў, — сказаў Максім.

— Танк захопліваць?

— Не. Па тваёй легендзе. Ты выкрадзены вырадкамі, а выхаванец цябе выратаваў.

— Здавацца? — Гай сеў. — Як жа так?… І мне таксама? Назад пад выпраменьваньне?

Максім маўчаў.

— Я жа зноў балванчыкам зраблюся... — бездапаможна сказаў Гай.

— Не, — сказаў Максім. — То бок, так, вядома... але гэта ўжо будзе ня так, як раней... Ты, вядома, будзеш трошкі балванчыкам, але ж цяпер ты будзеш верыць ужо ў іншае, у правільнае... Гэта, вядома, таксама... добрага мала... але ўсё-ткі лепш, нашмат лепш...

— Ды нашто? — з адчаем закрычаў Гай. — Навошта гэта табе трэба?

Максім правёў далоньню па твары.

— Ці бачыш, Гай, сябра, — сказаў ён. — Пачалася вайна. Ці то мы напалі на ханційцаў, ці то яны на нас... Адным словам, вайна...

Гай з жахам глядзеў на яго. Вайна... ядзерная... цяпер іншых не бывае... Рада... Божа, ды навошта гэта ўсё? Ізноў усё спачатку, зноў голад, гора, уцекачы...

— Нам трэба быць там, — працягваў Максім. — Мабілізацыя ўжо абвешчаная, усіх клічуць у шэрагі, нават нашага брата выхаванца амністуюць і — у шэрагі... І нам трэба быць разам, Гай. Ты жа штрафнік... Добра было б мне патрапіць да цябе пад начальства...

Гай амаль ня слухаў яго. Учапіўшыся пальцамі ў валасы, ён разгойдваўся з боку ў бок і дзёўбаў сам сабе: «Навошта, навошта, будзьце вы праклятыя!... Будзьце вы трыццаць тры разы праклятыя!»

Максім страсянуў яго за плячо.

— А ну-ка вазьмі сябе ў рукі! — сказаў ён жорстка. — Не развальвайся. Нам цяпер біцца давядзецца, развальвацца няма-калі... — Ён устаў і зноў пацёр твар. — Праўда, з вашымі клятымі вежамі... Але ж вайна — ядзерная! Масаракш, ніякія вежы ім не дапамогуць...