Читать «Населены востраў» онлайн - страница 156

— Разумееш, — сказаў Гай пранікнёна, — ёсьць усякія забабоны, легенды ўсякія... я табе пра іх распавядаць ня буду, але вось ротмістр Чачу казаў, што ўсе гэтыя субмарыны заразныя і што забараняецца падымацца на борт... загад нават такі ёсьць, кажуць. Маўляў, падбітыя субмарыны...

— Добра, — сказаў Максім. — Ты тут пастой, а я пойду. Паглядзім, якая там зараза.

Гай не пасьпеў і слова сказаць, толькі рот раскрыў, а Максім ужо скокнуў у ваду, нырнуў і доўга не паказваўся, у Гая нават дух захапіла яго чакаць, калі чорнавалосая галава зьявілася ля аблупленага борта дакладна пад прабоінай. Спрытна і без намаганьняў, як муха па сьцяне, карычневая фігура ўскарабкалася на нахіленую палубу, узьляцела на насавую надбудову і зьнікла. Гай сутаргава ўздыхнуў, патаптаўся на месцы і прайшоўся ўздоўж вады ўзад-уперад, ня зводзячы вачэй зь мёртвае ржавае пачвары.

Было ціха, нават хвалі не шамацелі ў гэтай мёртвай бухце. Пустое белае неба, безжыцьцёвыя белыя выдмы, усё сухое, гарачае, застылае. Гай зь нянавісьцю паглядзеў на ржавы каркас. Трэба ж, нешанцаваньне якое: іншыя гадамі служаць і ніякіх субмарынаў ня бачаць, а тут — на табе, зваліліся зь неба, гадзінку пракрочылі, і вось яна, запрашаем... І як гэта я на такую ​​справу наважыўся?... Гэта ўсё Максім... У яго на словах усё так добра атрымліваецца, што быццам бы і думаць няма пра што, і баяцца няма чаго... А можа быць, я не баяўся таму, што ўяўляў сабе белую субмарыну жывой, белай, прыбранай, на палубе — маракі, усе ў белым... А тут — труп жалезны... і месца нейкае мёртвае, нават ветру няма... Бо ж быў вецер, дакладна памятаю: пакуль ішлі — дзьмуў вецер у твар, асьвяжальны такі ветрык... Гай з сумам агледзеўся па баках, потым сеў на пясок, паклаў побач аўтамат і стаў нерашуча сьцягваць правы бот. Трэба ж, цішыня якая!... А калі ён зусім ня вернецца? Праглынула яго гэтая сволач жалезная, і духу ад яго не засталося... Цьфу-цьфу-цьфу...

Ён уздрыгнуў і выпусьціў бот: доўгі жудасны гук узьнікнуў над бухтай, ці то выцьцё, ці то віск, нібы чэрці праскрэблі па грэшнай душы ржавым нажом. О божа, ды гэта ж проста люк адчыніўся жалезны, прыржавеў люк... цьфу ты, насамрэч, нават у пот кінула! Адкрыў люк, значыць, вылезе зараз... Не, не вылазіць... Некалькі хвілін Гай, выцягнуўшы шыю, глядзеў на субмарыну, прыслухоўваўся. Цішыня. Ранейшая страшная цішыня, і нават яшчэ страшней пасьля гэтага ржавага выцьця... А можа быць ён, гэта... не адчыніўся люк, а зачыніўся? Сам зачыніўся... Перад памярцьвелымі вачыма Гая паўстала ўяўленьне: цяжкія стальныя дзьверы самі сабой зачыняюцца за Максімам, і сама сабой павольна засоўваецца цяжкая завала... Гай аблізаў перасохлыя вусны, глынуў безь сьліны, потым крыкнуў: «Гэй, Мак!» Не атрымалася крыку... так, шыпеньне толькі... Божа, хоць бы гук які-небудзь! «Эге-гэй!» — закрычаў ён у роспачы. «Э-гэй...» — змрочна адгукнуліся выдмы, і зноў стала ціха.