Читать «Населены востраў» онлайн - страница 154

— Ну, добра, — сказаў Гай. — Як я разумею, да Астраўной Імпэрыі нам цяпер не дабрацца. Што рабіць будзем?

— Перш за ўсё, — адказаў Максім, — прымем лекі. Даставай.

— Навошта? — спытаў Гай. Ён вельмі не любіў таблеткі прынца.

— Вельмі брудная вада, — сказаў Максім. — У мяне ўся скура гарыць. Давай-ка адразу таблеткі па чатыры, а то й па пяць.

Гай пасьпешліва дастаў адну з ампулаў, адсыпаў на далонь дзясятак жоўтых шарыкаў, і яны зьелі гэтую порцыю папалам.

— А цяпер пайшлі, — сказаў Максім. — Вазьмі свой аўтамат.

Гай узяў аўтамат, сплюнуў едкую гаркату, што сабралася ў роце і, гразнучы ў пяску, рушыў сьледам за Максімам уздоўж берага. Было сьпякотна, камбінэзон хутка падсох, толькі ў ботах яшчэ хлюпала. Максім ішоў хутка і ўпэўнена, як быццам дакладна ведаў, куды трэба ісьці, хоць вакол нічога не было відаць, акрамя мора зьлева і шырокага пляжу наперадзе і справа, а таксама высокіх выдмаў у кілямэтры ад вады, за якімі час ад часу зьяўляліся верхавіны лясных дрэў.

Яны прайшлі кілямэтры тры, і Гай увесь час думаў, куды ж яны ідуць і дзе наогул знаходзяцца. Пытацца ён не хацеў, хацеў сьцяміць сам, але, прыгадаўшы ўсе абставіны, зразумеў толькі, што недзе наперадзе мусіць быць вусьце Блакітнае Зьмяі, а ідуць яны на поўнач — незразумела куды і незразумела навошта... Цяміць яму хутка надакучыла. Прытрымваючы зброю, ён подбегам нагнаў Мака і спытаў, якія ў іх цяпер, уласна, пляны.

Максім ахвотна адказаў, што плянаў пэўных у іх з Гаем цяпер няма і застаецца спадзявацца на выпадковасьці. Застаецца ім спадзявацца, што якая-небудзь белая субмарына падыдзе да берага, і яны падасьпеюць да яе раней, чым гвардзейцы. Аднак, паколькі чакаць такога выпадку пасярод сухіх пяскоў — задавальненьне сумніўнае, трэба паспрабаваць дайсьці да Курорту, які павінен быць тут недзе недалёка. Сам горад, вядома, даўно разбураны, але крыніцы там амаль напэўна захаваліся, і наогул будзе дах над галавой. Пераначуем у горадзе, а там паглядзім. Магчыма, ім давядзецца правесьці на ўзьбярэжжы не адзін дзясятак дзён.

Гай асьцярожна заўважыў, што плян гэты ўяўляецца яму нейкім дзіўным, і Мак тут жа пагадзіўся з гэтым і з надзеяй у голасе спытаў Гая, ці няма ў таго ў запасе якога-небудзь іншага пляну, разумнейшага. Гай сказаў, што, на жаль, ніякага іншага пляну ў яго няма, але што трэба памятаць пра гвардзейскія танкавыя патрулі, якія, наколькі яму вядома, забіраюцца ўздоўж узьбярэжжа на поўдзень вельмі далёка. Максім нахмурыўся і сказаў, што гэта дрэнна, што трэба трымаць вуха востра і ня даць застаць сябе зьнянацку, пасьля чаго некаторы час з прадузятасьцю распытваў Гая пра тактыку патрулёў. Даведаўшыся, што танкі патрулююць ня столькі бераг, колькі мора, і што ад іх можна лёгка схавацца, залёгшы ў выдмах, ён супакоіўся і пачаў насьвістваць незнаёмы марш.