Читать «Населены востраў» онлайн - страница 153

— Ня торгайся, — сказаў Максім. — Трымайся мацьней... Зараз...

Лес унізе раптам скончыўся, Гай убачыў, як наперадзе прама на яго нясецца хвалістая шэра-сталёвая паверхня і заплюшчыў вочы...

Удар. Храбусьценьне. Жахлівае шыпеньне. Зноў удар. І яшчэ ўдар. Усё ляціць да чорта, усё загінула, канец усяму, Гай лямантуе ад жаху. Нейкая вялізная сіла хапае яго і спрабуе вырваць з коранем з крэсла разам з пасамі, разам з усімі вантробамі, расчаравана шпурляе назад, вакол усё трашчыць і ламаецца, сьмярдзіць гарам і пырскаецца цеплаватай вадой. Потым усё заціхае. У цішыні чуецца плёскат і цурчаньне, нешта шыпіць і патрэсквае, падлога пачынае павольна калыхацца. Здаецца, можна адкрыць вочы і паглядзець, як там, на тым сьвеце...

Гай расплюшчыў вочы і ўбачыў Максіма, які, навіснуўшы над ім, расшпільваў яму пасы.

— Плаваць умееш?

Ага, значыць, мы жывыя.

— Умею, — адказаў Гай.

— Тады пайшлі.

Гай асьцярожна падняўся, чакаючы вострага болю ў зьбітым і пераламаным целе, аднак цела аказалася ў парадку. Бамбавоз ціхенька пагойдваўся на дробнай хвалі. Левага крыла ў яго не было, правае яшчэ боўталася на нейкай дзіркаватай мэталічнай паласе. Прама па носе быў бераг — відавочна, бамбавоз разьвярнула пры пасадцы.

Максім падабраў аўтамат, закінуў за сьпіну і расчыніў дзьверцы. У кабіну зараз жа хлынула вада, адчайна засьмярдзела бэнзынам, падлога пад нагамі пачала павольна нахіляцца.

— Уперад, — скамандаваў Максім, і Гай, праціснуўшыся паўз яго, паслухмяна бухнуўся ў хвалі.

Ён пагрузіўся з галавой, вынырнуў, адплёўваючыся, і паплыў да берага. Бераг быў блізка, цьвёрды бераг, па якім можна хадзіць і на які можна падаць без небясьпекі для жыцьця. Максім, бясшумна разразаючы ваду, плыў побач. Масаракш, ён і плавае як рыба, нібы ў вадзе нарадзіўся... Гай, адсопваючыся, з усіх сілаў працаваў рукамі і нагамі. Плыць у камбінэзоне і ў ботах было вельмі цяжка, і ён узрадаваўся, калі зачапіў нагой пясчанае дно. Да берага было яшчэ парадкам, але ён устаў і пайшоў, разграбаючы перад сабой брудную, залітую алейнымі плямамі ваду. Максім працягваў плыць, абагнаў яго і першым выйшаў на спадзісты пяшчаны бераг. Калі Гай, хістаючыся, падышоў да яго, ён стаяў, расставіўшы ногі, і глядзеў на неба. Гай таксама паглядзеў на неба. Там расплывалася мноства чорных кляксаў.

— Пашанцавала нам, — прамовіў Максім. — Штук дзесяць выпушчана было.

— Каго? — спытаў Гай, паляпваючы сябе па вуху, каб вытрасьці ваду.

— Ракетаў... Я зусім забыўся пра іх... Дваццаць гадоў яны чакалі, пакуль мы праляцім — дачакаліся... І як толькі я не здагадаўся!

Гай незадаволена падумаў, што ён бы таксама мог здагадацца пра гэта, а вось не здагадаўся. А мог бы яшчэ дзьве гадзіны таму сказаць: як жа, маўляў, мы паляцім, Мак, калі ў лесе поўна шахтаў з ракетамі? Не, прынц-герцаг, дзякуй, вядома, але лепш лёталі б вы на сваім бамбавозе самі... Ён азірнуўся на мора. «Горны Арол» амаль зусім затануў, зламаны этажэрчаты хвост ягоны жаласна тырчаў з вады.