Читать «Населены востраў» онлайн - страница 151

... Гай зь цяжкасьцю ўдыхнуў і рвануў на сабе каўнер камбінэзона. У вушах зьвінела, сьвет перад вачыма плыў і пагойдваўся. Сьвет быў у тумане, але туман хутка расьсейваўся, нылі мускулы і нядобра пяршыла ў горле. Потым ён убачыў твар Максіма, цёмны, хмурны, нават нейкі жорсткі. Успамін пра нешта салодкае ўсплыў і адразу зьнік, але чамусьці вельмі захацелася ўстаць на «зважай» і пстрыкнуць абцасамі. Зрэшты, Гай разумеў, што гэта недарэчна, што Максім раззлуецца.

— Я нешта нарабіў? — спытаў ён вінавата і з асьцярогай агледзеўся.

— Гэта я нарабіў, — адказаў Максім. — Зусім забыўся на гэтую дрэнь.

— На што?

Максім вярнуўся ў сваё крэсла, паклаў руку на рычаг і стаў глядзець наперад.

— На вежы, — сказаў ён, нарэшце.

— На якія вежы?

— Я ўзяў занадта моцна на поўнач, — сказаў Максім. — Мы трапілі пад прамянёвы ўдар.

Гаю стала сорамна.

— Я крычаў гімн? — спытаў ён.

— Горш, — адказаў Максім. — Добра, надалей будзем асьцярожней.

З пачуцьцём вялікай няёмкасьці Гай адвярнуўся, пакутліва спрабуючы згадаць, што ж ён тут рабіў, і пачаў разглядаць сьвет унізе. Ніякай вежы ён ня ўбачыў, і, вядома, ужо ня ўбачыў ні ангара, ні поля, зь якога яны ўзьляцелі. Унізе павольна паўзла ўсё тая ж лапікавая коўдра, і яшчэ была бачная рака, цьмяная мэталічная зьмейка, якая зьнікала ў туманнай смузе далёка наперадзе, дзе ў небе сьцяной павінна было падымацца мора... Што ж я тут балбатаў? — думаў Гай. Напэўна, нейкую сьмяротную лухту нёс, бо Максім вельмі незадаволены і ўстрывожаны. Масаракш, можа быць, да мяне вярнуліся мае гвардзейскія звычкі, і я Максіма як-небудзь абразіў?... Дзе ж гэтая клятая вежа? Добры выпадак скінуць на яе бомбу...

Бамбавоз раптам скаланула. Гай прыкусіў язык, а Максім ухапіўся за рычаг дзьвюма рукамі. Нешта было не ў парадку, нешта здарылася... Гай небясьпечна азірнуўся і з палёгкай выявіў, што крыло на месцы, а прапэлеры круцяцца. Тады ён паглядзеў дагары. У бялявым небе над галавой павольна расплываліся нейкія вугальна-чорныя плямы. Нібы кроплі тушы ў вадзе.