Читать «Населены востраў» онлайн - страница 149

Але тут была зусім іншая справа.

Асабісты Я. І. В. бамбавоз «Горны Арол» уразіў уяўленьне Гая. Гэта была сапраўды пачварная машына, і зусім немагчыма было ўявіць сабе, што яна здольная падняцца ў паветра. Ейнае рабрыстае вузкае цела, аздобленае шматлікімі залатымі эмблемамі, было доўгім, як вуліца. Грозна і велічна распасьціраліся велічэзныя крылы, пад якімі магла б схавацца цэлая брыгада. Да іх было далёка, як да даху будынку, але лопасьці шасьці велізарных прапэлераў амаль дакраналіся да зямлі. Бамбавоз стаяў на трох колах у некалькі чалавечых ростаў кожнае — два колы падпіралі насавую частку, на трэцяе абапіраўся этажэрчаты хвост. Да кабіны, якая блішчала шклом, вяла на галавакружную вышыню серабрыстая нітачка лёгкай алюмініевай лесьвіцы. Так, гэта быў сапраўдны сымбал старой імпэрыі, сымбал вялікае мінуўшчыны, сымбал былое магутнасьці, што распаўсюджвалася на ўвесь кантынэнт. Гай, задраўшы галаву, стаяў на саслабелых нагах, трапечучы ад глыбокай пашаны, і як гром ашаламілі яго словы сябра Мака:

— Ну і куфар, масаракш!.. Даруйце, прынц-герцаг, мімаволі вырвалася...

— Іншага няма, — суха адазваўся прынц-герцаг. — Дарэчы, гэта найлепшы бамбавоз у сьвеце. У свой час ягоная імпэратарская вялікасьць зьдзейсьніў на ім...

— Так, так, вядома, — пасьпешліва пагадзіўся Максім. — Гэта я ад нечаканасьці...

Наверсе, у пілёцкай кабіне, захапленьне Гая дасягнула мяжы. Кабіна была скрозь са шкла. Велізарная колькасьць незнаёмых прыбораў, надзвычайна зручныя мяккія крэслы, незразумелыя рычагі і прыстасаваньні, пучкі рознакаляровых правадоў, дзіўныя нябачаныя шлемы, якія ляжалі напагатове... Прынц-герцаг нешта таропка ўтлумачваў Маку, указваючы на ​​прыборы, калыхаючы рычагі, Мак расьсеяна мармытаў: «Ну так, зразумела, зразумела...», а Гай, якога ўсадзілі ў крэсьле, каб не перашкаджаў, з аўтаматам на каленях, каб, крый божа, чаго-небудзь не падрапаць, вытарэшчваў вочы і бессэнсоўна круціў галавой ва ўсе бакі.

Бамбавоз стаяў у старым праселым ангары на ўзьлесьсі, перад ім далёка распасьціралася роўнае шэра-зялёнае поле без адзінай купіны, без адзінага кусьціка. За полем, кілямэтрах у пяці, зноў пачынаўся лес, а над усім гэтым вісела белае неба, якое здавалася адсюль, з кабіны, зусім блізкім, рукой падаць. Гай быў вельмі ўсхваляваны. Ён дрэнна запамятаваў, як разьвітваўся са старым прынцам-герцагам. Прынц-герцаг нешта казаў, і Максім нешта казаў, здаецца, яны сьмяяліся, потым прынц-герцаг паплакаў, потым бразнулі дзьверцы... Гай раптам выявіў, што прышпілены да крэсла шырокімі пасамі, а Максім у суседнім крэсьле хутка і ўпэўнена пстрыкае нейкімі рычажкамі і клавішамі.

Засьвяціліся цыфэрбляты на пультах, пачуўся трэск, грамавыя выхлапы, кабіна задрыжала дробнай дрыготкай, усё вакол напоўнілася цяжкім грукатам, маленькі прынц-герцаг далёка ўнізе сярод палеглых кустоў і травы, што нібы заструменілася, схапіўся абедзьвюма рукамі за капялюш і падаўся назад, Гай павярнуўся і ўбачыў, што лопасьці гіганцкіх прапэлераў зьніклі, зьліліся ў велізарныя мутныя колы, і раптам усё шырокае поле зрушылася і папаўзло насустрач, хутчэй і хутчэй, ня стала больш прынца-герцага, ня стала ангара, было толькі поле, што імкліва ляцела насустрач, і неміласэрная трасяніна, і грамавы роў, і, зь цяжкасьцю павярнуўшы галаву, Гай з жахам выявіў, што гіганцкія крылы плаўна разгойдваюцца і вось-вось адваляцца, але тут трасяніна прапала, поле пад крыламі ляснула ўніз, і нейкае мяккае ватовае адчуваньне пранізала Гая ад ног да галавы. А пад бамбавозам ужо больш не было поля, ды і лесу ня стала, лес ператварыўся ў чорна-зялёную шчотку, у велізарную латаную-пералатаную коўдру, і тады Гай здагадаўся, што ён ляціць.