Читать «Дзярлiвая птушка (Гараватка - 1) (на белорусском языке)» онлайн - страница 119

Ведаў Адась, што ёсьць надта добры й выпрабаваны спосаб. Уведзена было ў палiцыi, што калi якога чалавека трэба было ў рукi ўзяць, дык падкiдалася яму камунiстычная лiтаратура. Спадзяваўся Вадзiмскi, што гэткiм чынам i Бахмачу сьвiньню падкладуць. Чакаў дарэмна. Ужо камбiнаваў як-бы гэта на сваю руку зрабiць. Можна было-б, але рызыкоўна. А што калi Мэндлiк здагадаецца, а пасьля абвiнавачваньне яму выставiць, што безь ягонага ведама таго рабiць ня мусiў? Як тады быць? Нельга-ж пэцкаць на той самы стол, якi кормiць яго.

Ажно тут падмога зь неспадзяванага зусiм боку прыйшла. Той дык ня толькi падклаў, але праз другую асобу палiцыi ў вушы ўвёў. Ужо нашто ён паршывы, гэты Сабакевiч (а дабяруся-ж я да ягонай скуры, жыць ня буду!) - думаў Адась, - але хвалю яго за залатыя рукi.

Дый ня выйшла-б мо ўсё так гладзенька, калi-б той самы Бахмач прыйшоў, прыкладна, да яго, Вадзiмскага (ну чаму-ж да Мэндлiка? Мог-бы-ж i да яго) ды сказаў, маўляў, так i так, знайшоў Сабакевiча ў гумне, з ножам на мяне кiнуўся. Але-ж гэты дурань маўчаў, чорт яго ведае чаму, а той яму за гэта маўчаньне яшчэ здохлага ката пад бок. От дык добра!

- Цяпер-жа ня знойдзе ён у маiх руках апраўданьня! Папалася птушачка. Я-ж цябе прывучу! - пацiраў Вадзiмскi рукi iз злосна-прагавiтым поглядам у выцьверозеўшых ад учарашняга ўжо вачох.

I як прывялi Бахмача на пастарунак у гэны дзень, паказаў Вадзiмскi сваю ўмеласьць. Мэндлiк сам пры допытах прысутнiчаў, але сродкi фiзычнага пераконваньня даручыў поўнасьцю Адасю. I любавалiся дзяцюковы рукi кожнай часткай Пракопавага цела. Парабiлi яму крывавыя пiсягi на сялянскай сьпiне, сiнцы на твары, пухлiны пад пятамi. Найбольш ёмка хадзiла ў Адасявых руках прадаўгаватая круглая гума iз гнуткай пружынай усярэдзiне. Як хлёстка прылягала яна да падэшваў Пракопавых ступнёў! А цяжкi стогн так шчодра саладзiў пустую Адасяву душу! Яшчэ й яшчэ! Ды дзе там "двадзесьця пеньць"! Гэта каб лiчыў, дык-бы лiк страцiў. Дый лiчыць навошта? Тут, казаў той, даверылi, тутака ён, Адась Вадзiмскi, свой "акзамiнт" здаваў. Гэта табе не абы-што! Дзiва, што стараўся. Тут табе й за зьнявагу, i за iншае; маеш уволю, ведай, як з намi задзiрацца. Колькi раз абамлелага вадой адлiвалi, у тую козу-прыбудоўку зацягнуўшы. Зь ейных тоўстых муроў нiякага гуку звонку не пачуеш.

Чалавек скуголiў ад болю, пляваў крывёю, ня мог нi сесьцi, нi на нагах стануць, нi легчы. Круцiўся на падлозе ў пякельных муках. А да афiшак бальшавiцкiх усяроўна не прызнаваўся.

Зьнямогся нарэшце й Адась. Пастанавiлi да заўтрашняга далейшае вандраваньне катавальных прыладаў па Пракопавым целе адкласьцi. Тады прыйшоў Пракопаў швагра й малiў-прасiў, каб Бахмача дамоў пусьцiлi. Мовы аб гэтым не магло быць. Швагру сказалi, што калi Пракоп такое золатца, згодна зь ягонымi словамi, то чаму ён адразу на Сабакевiча не заявiў? Тут Алесь прабаваў тлумачыць, што Пракоп камунiстым, як такiм, нiколi не спагадаў, але чалавек ён будучы надзвычайна натуры добрай, сумленны, пабожны, ня мог асьмелiцца, каб хоць на каго пайсьцi ў палiцыю даносiць. Ня з тых ён, што мог-бы каму нагу падставiць, хоць сам вечна крыўджаным быў.