Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 165
Джаан Роўлінг
— Што цябе зараз патрэбна, Гары, дык гэта крыху паспаць і пад’есці. Так што, прапаную цябе спусціцца ў галоўную залу на банкет, а я тым часам напішу ў Азкабан... бо нам трэба вярнуць нашага палясоўшчыка назад. А яшчэ, трэба даць аб’яву ў “Штодзённы вяшчун”, — у задумлівасці дадаў ён, — мы зноўку маем патрэбу ў настаўніку па абароне ад цёмных мастацтваў. А Божачкі, мы згубілі чарговага, ці не так, мой хлопча?
Гары падняўся з фатэля і крочыў да дзвярэй. Не паспеў ён ўзяцца за ручку, як тыя настолькі шалёна адчыніліся, што хлопчык быў вымушаны адскочыць да сцяны.
На ганку са звар’яцелым тварам паўстаў Люцыюс Малфой. А за яго спіной, прыціскаючыся да рукі гаспадара, увесь замотаны бінтамі стаяў ДОБІ.
— Вечар добры, Люцыюс, — шчыра павітаўся Дамблдор.
Амаль што збіўшы Гары з ног, містэр Малфой уварваўся ў кабінэт. А Добі з жахам на твары памітусіў за ім, трымаючыся за крысу гаспадарскага плашчу.
— Ну што!— вытарапіўшы на дырэктара свае халодныя вочы, прамовіў Люцыюс Малфой. — Управа звольніла цябе, аднак ты палічыў за патрэбу вярнуцца ў Хогвартс.
— Ну, ці ведаеш, Люцыюс, — усміхаючыся, безуважна адказаў Дамблдор, — сёння да мяне звярнуліся астатнія адзінаццаць сябраў управы. Праўду кажучы, гэта нагадвала сапраўдную савіную залеву. Яны пачулі пра згубу дачкі Артура Візлі і пажадалі, каб я неадкладна вярнуўся. Напэўна яны палічылі, што я лепшы кандытат на гэту пасаду. А яшчэ яны паведамілі мне дзіўную гісторыю. Колькі з іх лічаць, што ты пагражаў праклясці іх сем’і, калі яны не згадзяцца мяне звольніць.
Містэр Малфой, зрабіўся яшчэ бляднейшым, але яго вочы былі павужаны ад злосці.
— І як..? Ты прыпыніў напады?— паглумліва спытаўся Люцыюс. — Ты злавіў злачынцу?
— Так, — з усмешкаю адказаў Дамблдор.
— НУ І?— з увагаю спытаўся містэр Малфой. — Хто гэта быў?
— Той жа, Люцыюс, хто і ў мінулы раз, — адказаў дырэктар. — Аднак на гэты раз, Лорд Вальдэморт дзейнічаў, праз іншага чалавека. З дапамогаю вось гэтага дзённіка.
Уважліва паглядаючы на Малфоя, Даблдор падняў са стала маленькую чорную кніжачку з вялізнай дзірой у сярэдзіне. Гары ж тым часам назіраў за Добі.
Эльф рабіў нешта дзіўнае. Сваімі агромістымі вачыма, ён шматзначна глядзеў на Гары, кажучы пальцам на дзённік і на містэра Малфоя. Пасля чаго біў сябе кулаком па галаве.
— Зразумела, — павольна вымавіў Люцыюс.
— Які таленавіты план, — роўным голасам, працягваючы глядзець Малфою наўпрост у вочы, заявіў Дамблдор. — І калі б не Гары, — Малфой рэзка абдараваў Гары пранізлівым позіркам, — са сваім сябрам Ронам, якія выявілі гэты дзённік... усю віну ўзяла б на сябе Джыні Візлі. І ніколі ніхто не змог бы даказаць, што дзейнічала яна ня з уласнай волі...
Містэр Малфой нічога не адказаў. Аднак яго твар зрабіўся падобным на маску.
— А цяпер уяві сабе, — працягваў дырэктар, — што было б далей... Візлі, адна з найвядомейшых чарадзейных сямей. Які бы аднесліся да Артура Візлі і яго Акта аб абароне маглаў, калі б хтось даведаўся, што яго ўласная дачка ажыцяўляе напады і забойствы магланароджанных. Нам вельмі пашанцавала, што дзённік быў сваечасова знойдзены, а рэдлавы ўспаміны знішчаны. Інакш ніхто ня ведае, якія б гэта мела наступствы...