Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 166

Містэр Малфой прымусіў сябе загаварыць.

— Так, канечне, вельмі пашанцавала, — суха вымавіў ён.

А за яго спіной, Добі ўсё яшчэ працягваў казаць на дзённік, на гаспадара і біць сябе па галаве.

Гары зразумеў пра што той кажа. Ён кіўнуў эльфу. Добі рынуўся ў кут кабінэту і ў пакаранне прыняўся круціць свае вушы.

— А вы, містэр Малфой, часам ня жадаеце ведаць, як да Джыні мог трапіць гэты дзённік?— спытаўся хлопчык.

Люцыюс Малфой павярнуўся да Гары.

— Навошта мне ведаць, дзе гэта малая дурніца, магла яго знайсці?— адказаў ён.

— Ну хіба таму, што вы ўласнаруч падкінулі яго, — адказаў хлопчык. — Ува “Флорышы і Блотсе”. Вы запхнулі яго ў яе стары падручнік па ператварэннях, так?

Ён убачыў, як Малфой сціскае і расціскае свае збялелыя кулакі.

— Паспрабуй дакажы, — прасыкаў ён.

— Вох, цяпер ніхто не будзе ў стане гэтага даказаць, — пасміхнуўшыся Гары, прамовіў Дамблдор, — асабліва цяпер, калі успамін аб Рэдле быў вынішчаны з дзённіка. Аднак, я, са свайго боку, параіў бы цябе, Люцыюс, не дасылаць больш да школы, старыя рэчы Вальдэморта. Бо, калі яны яшчэ раз трапяць у нечыя нявінныя рукі, той жа Артур Візлі, будзе перакананы, што гэта ажыцявілася выключна праз цябе...

Люцыюс Малфой застыл на імгненне, але Гары са свайго боку бачыў, як торгалася ягоная правая рука, быццам той змагаўся з жаданнем выцягнуць палачку. Замест гэтага, Малфой звярнуўшыся да свайго хатняга эльфа сказаў:

— Мы сыходзім, Добі!

Люцыюс рыўком адчыніў дзверы, а калі Добі падбег да яго, містэр Малфой моцна брыкнуў эльфа. Гары і Дамблдор чулі, як долі скуголячы бег па калідоры. Імгненне-дугое, Гары стаяў задумаўшыся. І тут у ягоную галаву прыйшла адна ідэя.

— Прафесар, — шпарка прамовіў ён, — ці я не мог бы вярнуць гэты дзённік містэру Малфою? Ну, калі ласка.

— Вядома ж, Гары, — стрымана адказаў дырэктар. — Але паспяшай. Памятай аб банкеце.

Схапіўшы дзённік, Гары выбег з кабінэта. Ён чуў, як за вуглом вішчаў ад болю Добі. Хуценька, гатовы здзівіцца, калі ягоны план спрацуе, хлопчык зняў адзін са сваіх чаравікоў, сцягнуў з нагі склізкую і брудную шкарпэтку, засунуў яе між старонкамі дзённіка і паспяшаўся па цёмным калідоры.

Гары дагнаў Малфоя і Добі на вяршыне сходаў.

— Містэр Малфой, — цяжка дыхаючы пасля бега, сказаў хлопчык. — Я сёе-тое маю для вас.

І сунуў у малфоеву руку дзённік са смярдзючай шкарпэткаю ўсярэдзіне.

— Што..?

Вырваўшы з дзённіка шкарпэтку, Люцыюс адкінуў яе ўбок, пасля чаго, перавёў вочы на Гары.

— Калі-небудзь, цябе чакае гэткі жа благі канец, як і тваіх бацькоў, — мягка заявіў ён. — Яны таксама былі тымі яшчэ назойлівымі дурнямі.

Павярнуўшыся ён загадаў эльфу.

— Хадзем, Добі. Я каму кажу, ПАЙШЛІ!

Аднак Добі стаяў і не варушыўся. У сваіх руках, як найкаштоўнейшы ў свеце скарб, ён трымаў брыдкую і склізкую гарыну шкарпэтку.

— Гаспадар даў Добі шкарпэтку, — у захапленні мармытаў ён. — Гаспадар даў яе Добі.